Μπορεί και να το είχα ανάγκη να ξεφύγω για λίγο από τις ίδιες τις πατημασιές μου, όπου χρόνια τριγύριζα στα ασφοφελά μονοπάτια του Αόρατου, εκεί όπου περιπλανήθηκα με τον Άγγελό μου, τον “Άγγελο της Στάχτης”, ώσπου να τον δω με τα μάτια μου να μεταμορφώνεται σε άχραντο φως του καθαρμού.
Ένα χρόνο τώρα δουλεύω πάνω στο βιβλίο, να το δω ξανά λέξη λέξη, να το περπατήσω ξανά, όπως είπα, πάνω στις ίδιες πατημασιές μου, για να βγει καθαρό από τις εκδόσεις Πατάκη για τη νέα διαδρομή του.
Και είπα να πάρω μια ανάσα. Να ελευθερώσω την ψυχή μου. Και αυτό, μόνο το μαγικό στοιχείο του παραμυθιού μπορούσε να μου το δώσει. Η απόλυτη μαγική ελευθερία του παραμυθιού. Και η δύναμη που κρύβει. Και ήρθαν στη σκέψη μου τα παραμύθια που έλεγα στον γιο μου όταν ήταν μικρός.
Διάλεξα τρεις ιστορίες.
Ο Πλανήτης με τα σπίτια τα κρεμαστά .
Πάντα πίστευα πως η καθημερινότητα του παιδιού είναι μια αστείρευτη μαγική ποίηση. Ένας μαγικός υπερρεαλισμός των στιγμών που ζει. Αρκεί να σκύψεις και να αφουγκραστείς πώς λειτουργεί το μυαλό του, η φαντασία του, ποιες υπερρεαλιστικές συνειρμικές το κάνουν ευτυχισμενο. Να σκύψεις δίπλα του να μπεις στη μαγεία της όρασής του, στη δύναμη που κρύβει. Το παιδί.
Και πόσο δύσκολο είναι το παραμύθι για τον συγγραφέα, πόσο υπεύθυνο και ευαίσθητο ως κείμενο διάπλασης της παιδικής ψυχής, εκείνος το ξέρει.
Τώρα λέω, μπορεί και να φοβόμουν να βγάλω σε βιβλίο τα παραμύθια που κατά καιρούς έγραφα. Αναρωτιόμουν πόσο θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τη φαντασία του παιδιού, όπως πρέπει να κάνει μια τρυφερή και εμπνευσμένη γραφή, πόσο θα μπορούσαν να δώσουν μια άλλη ποιότητα στην αντίληψή του.
Όμως τα τελευταία χρόνια, το τόλμησα. Ήδη, πριν από δύο χρόνια, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το παιδικό μου βιβλιαράκι με τρία παραμύθια “Αγάπησέ με…” και λίγο μετά, “Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου”, και ξέρω πως και τα δυο αγαπήθηκαν από παιδιά και μεγάλους.
Και τώρα, τόλμησα και έβγαλα τον Πλανήτη με τα σπίτια τα κρεμαστά .
Και περιμένω να δω την αντίδραση των μικρών φίλων.
Όπως είπα, πιστεύω στο λαμπερό αισθητήριο του παιδιού. Στον τρόπο που σκέφτεται, αυτόν τον μαγικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη ζωή.
Και αναρωτιέμαι τι σημαίνει για μένα, ύστερα από τα τόσα ιστορικά και μη ιστορικά βιβλία μεταφυσικής αγωνίας που έγραψα, ύστερα από τον Άγγελο μου της Στάχτης που περιμένω σε λίγο να κυκλοφορήσει, τι σημαίνει να επιζητώ την έκδοση ενός παιδικού μου βιβλίου.
Και λέω πως ίσως το είχα ανάγκη τώρα, σε αυτή την ηλικία και με αυτές τις συνθήκες ζωής, να μπω στην απόλυτη ελευθερία του μαγικού, όπως την είπα, για να ξορκίσω τους κακούς μάγους και τις κακές τις μάγισσες, που μαζεύτηκαν γύρω μας, να τους ξορκίσω με όλα τα σκοτάδια που σέρνουν πίσω τους. Κι αυτό μόνο με τη δύναμη της αθωότητας μπορούσα να το κάνω, αυτή την απόλυτη τη μαγική δύναμη της φαντασίας.
Κι ύστερα, σκέφτομαι ακόμα πως σε όλα τα μεγάλα – μεγάλα σε όγκο – αλλά και στα μικρά μυθιστορήματά μου, σε ό,τι έγραψα στη ζωή μου, υπάρχουν παιδιά. Υπάρχουν και οι άπειρες αναφορές των μυθιστορηματικών μου προσώπων στην παιδική τους ηλικία. Γιατί η παιδική ηλικία είναι η μόνη μαγική χώρα που κυριαρχεί με τόση δύναμη σε όλη τη διαδρομή της ζωής μας. Κι ας την έχουμε ξεχάσει πολλές φορές. Εκείνη μας θυμάται. Και ένα θραύσμα μνήμης μόνο να αναδυθεί από το παρελθόν είναι αρκετό για να ανατρέψει ή να αιχμαλωτίσει καταστάσεις.
Λοιπόν, σε όλα τα μυθιστορήματά μου για μεγάλους έχω παιδιά. Και ίσως γι΄ αυτό διαβάζονται πάντα και από παιδιά. Έχω αμέτρητα γράμματά τους.
Προπαντός για το “Πήραν την Πόλη, πήραν την” και για το “Ξύλινο Τείχος”.
Όπως και για τα τρία εφηβικά μου, “Η Μαρούλα της Λήμνου”, “Δοξανιώ η κόρη του θρύλου”, και “Νικηφόρος Φωκάς”, αλλά και για το “Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο”, που τόσο είχε αγαπηθεί. Και ελπίζω να κυκλοφορήσουν κι αυτά μια μέρα σε μια νέα τους διαδρομή.
Και να εξομολογηθώ κάτι. Μου άρεσε που τα παιδιά, μαθητές και μαθήτριες που με κάλεσαν στα σχολεία τους, μου άρεσε και με συγκίνησε, που τόσο αγάπησαν αυτά τα βιβλιαράκια μου που διάβασαν. Και μου ετοίμασαν τα δώρα τους. Γράμματα και ποιήματα αγάπης. Τα φυλαχτά τους ακόμα. Μου έφεραν όλη την τρυφερότητα της καθαρής ψυχούλας τους. Κι εγώ δεν ήξερα πώς να φερθώ για να είμαι αντάξια τους.
Ο Ηράκλειτος είπε “Αιών παις εστί παίζων πεσσεύων”
“Η ζωή είναι ένα παιδί που παίζει με τους πεσσούς”.
Θα μπορούσαμε να πούμε κι εμείς πως, σε όλες τις ηλικίες μας, είμαστε παιδιά και παίζουμε με τον φόβο. Με έναν τεράστιο συλλογικό ή προσωπικό φόβο. Κι όταν νιώθουμε την ανάγκη να γράψουμε ή να διαβάσουμε ένα παιδικό βιβλίο είναι ίσως για να γιατρέψουμε τις πληγές της ωριμότητας.
Πηγή: fractalart.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου