Από το facebook του Κώστα Ζαφειρίου
Όλα μου τα καλοκαίρια μεγαλώνοντας τα πέρασα στο παλιό σχολείο του χωριού μου του Ρεπανιδίου.
Απ’ το 1990 το ιστορικό αυτό σχολείο σταμάτησε να λειτουγεί ύστερα από σχεδόν 60 χρόνια λειτουργίας, επειδή δεν υπήρχαν πια αρκετοί μαθητές, επομένως έπρεπε να συγχωνευτεί με διπλανά χωριά. Εντούτοις το κτίριο έμεινε έρμαιο στη μανία του χρόνου επί σχεδόν δύο δεκαετίες.
Στα ρημαγμένα του σκαλοπάτια, μικροί και μεγάλοι, μάθαμε τις αξίες της φιλίας και της αγάπης. Τραγουδήσαμε με τις κιθάρες μας όλα τα όμορφα τραγούδια κατά τα ξάστερα καλοκαιρινά βράδια που ξενυχτούσαμε παρέα. Παίξαμε κρυφτό και κυνηγητό και κοπανίδα. Γελάσαμε, κλάψαμε. Τα »φτιάξαμε» με την πρώτη μας αγάπη, τα »χαλάσαμε» με την πρώτη μας αγάπη.
Ήπιαμε την πρώτη μας μπύρα κρυφά. Καπνίσαμε το πρώτο μας τσιγάρο. Κρυφτήκαμε απ’ την αστυνομία όταν την καλούσαν ενοχλημένοι γέροντες λόγω της χαζοχαρούμενης »φασαρίας» μας. Σε αυτό το ρημαγμένο, παλιό σχολείο, όταν τελειώναμε απ’ τα δικά μας κανονικά σχολεία, κάθε καλοκαίρι και για δεκάδες καλοκαίρια ονειρευόμασταν έναν κόσμο διαφορετικό, μέσα στην ανεμελιά και την αθωότητά μας. Σε αυτό το κλειστό σχολείο, το παλιό, το ρημάδι, μάθαμε πράγματι πολύ περισσότερα πράγματα…
Απ’ το 2007 το σχολείο άρχισε να λειτουργεί ξανά. Τώρα πια δεν είναι Δημοτικό, αλλά είναι ΕΕΕΕΚ, δηλαδή Ειδικό Εργαστήρι Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, και σε αυτό φοιτούν άτομα με ειδικές δεξιότητες. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω στο σχολείο του χωριού μας, που είμαστε ευλογημένοι να το έχουμε εδώ, έχει 6 παιδιά που κι αυτά με τη σειρά τους ονειρεύονται, ζουν και αναπνέουν γι αυτό, είναι η χαρά και η ανεμελιά τους. Είναι η ευκαιρία τους να βγουν απ’ τα σπίτια τους και να έρθουν εδώ για να μάθουν, να μορφωθούν, να απασχοληθούν.
Αυτή τη στιγμή που γράφω κάθονται στις αποθήκες του ΕΠΑΛ Μούδρου, ένα κάρο χρήσιμα πράγματα πληρωμένα και αγορασμένα από εμάς, τους πολίτες, και που προορίζονται για το ΕΕΕΕΚ, όμως απ’ το 2012 δεν αξιοποιούνται και παραμένουν κλειστά σε σκονισμένες συσκευασίες κι αυτό επειδή λείπουν απ’ το σχολείο 2 λυόμενες αίθουσες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι υπάρχουν πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια κεραμικής και υφαντουργίας καθώς και ένα ολόκληρο γυμναστήριο ψυχοκινητικής θεραπείας και αποκατάστασης. Υπερπολύτιμα εργαλεία για τους καθηγητές και τα παιδιά.
Όλα τα απαραίτητα χαρτιά έχουν γίνει και έχουν ξαναγίνει. Όλες οι νόμιμες διαδικασίες έχουν ακολουθηθεί. Χρόνο μετά τον χρόνο, αναπληρωτές διευθυντές έρχονται και φεύγουν, καθηγητές κι αυτοί το ίδιο. Και ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα. Και όλα αυτά για δύο λυόμενα.
Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για παιδιά »χαζά» »χαλασμένα» »λάθος» »κακόμοιρα». Πολλοί ίσως δε νοιάζονται διόλου για την κατάσταση, επειδή δεν τους αφορά στο ελάχιστο.
Η ειδική αγωγή στη χώρα μας είναι ένα απέραντο μπάχαλο. Δεν υπάρχει ορθολογικό πλάνο αναπλήρωσης. Οι καθηγητές μέχρι που να συνηθίσουν και να τους συνηθίσουν τα παιδιά έρχεται η ώρα για να φύγουν πάνω στο χρόνο. Όλα γίνονται τελευταία στιγμή, αρκετά πρόχειρα και συχνά υποχρηματοδοτημένα. Και πάνω σε αυτήν την κατάσταση, έχεις και ένα μέρος από την τοπική κοινωνία που καμιά φορά τα κοιτά τα παιδιά λες και είναι σκατά στο δρόμο…
Είναι παιδιά που να πάρει ο διάολος. Δεν είναι χαζά, δεν είναι χαλασμένα, δεν είναι λάθος, δεν είναι ειδικά! Είναι ΠΑΙΔΙΑ! Πειράζει τόσο πολύ που είναι διαφορετικά;
Κυρίες και κύριοι όλων ανεξαιρέτως των υπευθύνων φορέων, κανονίστε την πορεία σας!
Είμαστε στο τσακ ν’ αρχίσουμε να χτίζουμε με τα χέρια μας και ό,τι υλικό μας βρίσκεται εύκαιρο, αίθουσες για να στεγαστούν τα πράγματα του σχολείου και οι ευκαιρίες, τα όνειρα των έξι αυτών μαθητών. Και θα τις διακοσμήσουμε τις αίθουσες με συνθήματα που καθόλου δε θα σας αρέσουν.
Η κοινωνία μας κρίνεται από το πώς φέρεται στους αδύναμους. Αν δε σας νοιάζει εσάς, εμάς μας νοιάζει και μας κόφτει.
Ακούει κανείς;
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου