Εγώ και το ψαροντούφεκο έχουμε πίσω μας μια ιστορία αγάπης, ενός γάμου και ενός παρ’ ολίγον διαζυγίου! Και εξηγώ: νέα ήμουν, ερωτεύτηκα. Νέον λαμπρό και φερέλπιδα. «Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω» είπε ο παπάς στον γάμο μας και μέχρις εδώ όλα καλά. Και εγένετο τέκνο ένα. Τότε ο «φέρελπις» ανακάλυψε τη χαρά του ψαροντούφεκου κι εγώ των παθών μου τον τάραχο. Διότι πόσο να αντέξω η γυναίκα στην ακρογιαλιά να περιμένω τον γυρισμό του άνδρα του ψαρά; Την τελευταία φορά ξέμεινα στην ακρογιαλιά με το παιδί στην αγκαλιά να αγναντεύω τα πελάγη για έξι ώρες και να μην ξέρω τι να κάνω. Εκεί το έκανα το τάμα. Αν έβγαινε ζωντανός, αφού θα έκανα και μια αίτηση διαζυγίου να υπάρχει, θα τον ακολουθούσα στη θάλασσα! Οπερ και εγένετο. Εκανα το τάμα, έγινε το θάμα. Ο καλός μου επέστρεψε κι εγώ ζώστηκα μάσκες, αναπνευστήρες, βαρίδια, βατραχοπέδιλα, ψαροσακούλες, πήρα κι ένα ψαροντούφεκο κι όρμησα φωνάζοντας «αέρααα». Και ερωτεύτηκα ξανά. Τον φέρελπι, τον βυθό της θάλασσας και τους ακίνητους στόχους (βλ. χταπόδια, σκορπίνες, στρείδια). Ετσι, έφτασα εδώ, είκοσι χρόνια μετά, στο νησί της Λήμνου και χαρά του ψαροντουφεκά.
Οι παραλίες
Δεν έχω δει σε κανένα άλλο νησί τόσες πολλές και πανέμορφες παραλίες. Για κάθε γούστο. Παραλίες για κουβαδάκια, για ζευγαράκια, για «καμάκια», παραλίες για σερφίστες και σκηνίτες, παραλίες για ρακέτες, ξαπλώστρες και μπαράκια, παραλίες για ψαροντουφεκάδες, καλαμάκηδες, πετονάκηδες. Παραλίες παντός καιρού. Φυσάει βοριάς; No problemo, το δισάκι σου στον ώμο και παίρνεις σβάρνα τις νότιες παραλίες. Φυσάει νοτιάς; Τούμπαλιν.
Παραλίες με απέραντες αμμουδιές και ρηχά νερά, μικρές ερημικές παραλίες, με νερά που βαθαίνουν απότομα, παραλίες με μεγάλες κατάλευκες κροκάλες, μικρά βότσαλα, άλλες με απόκρημνα βράχια, που για να τις φτάσεις πρέπει να έχεις κάτι από κατσίκι στο DNA σου. Παραλίες με μικρές κρυφές σπηλιές. Που στο βάθος του ορίζοντα αντικρίζουν το Αγιον Ορος και άλλες που μοιράζονται τα κύματα με τις απέναντι ακτές της Τενέδου.
Την ίδια ποικιλία έχουν και οι βυθοί. Είτε με άμμο, όσο φτάνει το μάτι σου, είτε με βράχια και φυκιάδες. Ολοι όμως έχουν ζωή! Και αυτό το λέω εγώ, που επισκέφθηκα το νησί μήνα Αύγουστο! Οπότε τα ντόπια ψάρια των ελληνικών νησιών παίρνουν των ομματιών τους και ξενιτεύονται για τα βαθιά και ήσυχα νερά. Φυσικό είναι λοιπόν να μην περιμένει κανείς να του κάτσει ο ροφός των δεκαπέντε κιλών τέτοιο μήνα. Οχι ότι είναι αδύνατο για κάποιους, αλλά μιλάω πάντα για τον μέσο ερασιτέχνη ψαροντουφεκά, που έχει το ψάρεμα για χόμπι και άθληση.
Στο τελευταίο είδος επιδίδονται με επιτυχία οι ντόπιοι κι έτσι οι ταβέρνες του νησιού είναι γεμάτες με φρέσκα ψάρια. Τα ψάρια που έχουν απομείνει είναι… εκπαιδευμένα στο κρυφτό και το κυνηγητό. Ετσι η σχέση μας μ’ αυτά ήταν… από μακριά κι αγαπημένοι. Παρ’ όλα αυτά, παιχνίδι γινότανε. Ακόμη κι εγώ, που θεωρώ δύσκολο στόχο οτιδήποτε κινείται, κάτι γαϊδουρόπερκες και ένα σαργουδάκι αθώο κι άπραγο στο παιχνίδι τα καμάκωσα. Εκεί όμως που έβγαλα το άχτι μου ήταν τα χταπόδια.
Στα βόρεια
Οι καλύτερες παραλίες για ψαροντούφεκο είναι στη βόρεια πλευρά του νησιού. Στη νότια οι παραλίες είναι πολυσύχναστες, αλλά πάντα υπάρχουν και τα ερημικά σημεία, όπου μπορεί κάποιος να βουτήξει για το διπλανό κολπάκι που δεν πάει αυτοκίνητο. Οπως στον Νεβγάτη. Στην κατ’ εξοχήν πολυσύχναστη παραλία που προσφέρεται για θαλάσσια σπορ, ένα μεσημέρι πάμε για μπάνιο, φυσικά χωρίς πολεμοφόδια για ψάρεμα, μια και η παραλία είναι οργανωμένη και απαγορεύεται το ψαροντούφεκο. Ο βυθός εξάλλου είναι μια απέραντη αμμουδιά, σαν πάτος πισίνας. Παρ’ όλα αυτά, επειδή εγώ χωρίς μάσκα κι αναπνευστήρα δεν διανοούμαι να κολυμπήσω πια, τα φοράω, ζώνομαι και την ψαροσακούλα για κανένα περίεργο κοχύλι και ξαμολιέμαι για τη διπλανή ερημική παραλία του Ζεματά. Ο βυθός εκεί έχει πολύ ενδιαφέρον σαν θέαμα, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια… Δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Ετσι επέστρεφα στον Νεβγάτη χωρίς ούτε ένα κοχυλάκι.
Επειδή όμως ο Θεός στην περίπτωσή μου αγαπάει πιο πολύ τον κλέφτη, μόλις φτάνω στο όριο της πλαζ, πιάνει το μάτι μου μια κίνηση μέσα στον τσιμεντόλιθο που συγκρατούσε την πρώτη πορτοκαλί σημαδούρα. Πλησιάζω και τι να δω! Μια θρεμμένη χταποδάρα με κοιτούσε με υποψιασμένο βλέμμα και άλλαζε συνεχώς χρώμα για να γίνει ένα με τον τσιμεντόλιθο. Αφού κοιταζόμαστε έτσι για κανένα λεπτό, κάνω γιούργια και την αρπάζω με τα χέρια προσπαθώντας να την ξεκολλήσω από τον τσιμεντόλιθο, αλλά εις μάτην. Χρειάστηκε να ανέβω και να ξανακατέβω περισσότερες από πέντε φορές μέχρι να βάλω το χταπόδι στην ψαροσακούλα. Φυσικά, αφού είχε προλάβει να γεμίσει με τις βεντούζες του τα χέρια μου μέχρι τον αγκώνα με κόκκινα πουά. Κι εκεί που με την αδρεναλίνη στα ύψη από τον θρίαμβό μου αποχωρώ για την ακτή, πλησιάζοντας τη δεύτερη σημαδούρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τι στο καλό, τα φυτεύουν εδώ; Για να μην τα πολυλογώ, πέντε σημαδούρες, έξι χταπόδια (η τρίτη είχε δύο μέσα, ένα σε κάθε τρύπα του τσιμεντόλιθου)!
Ο άνδρας μου και οι φίλοι μας από την ακτή, που με βλέπουν να χτυπιέμαι σαν την παλαβή σε κάθε σημαδούρα, έχουν σηκωθεί όρθιοι, έτοιμοι κάθε φορά που αργώ να βγω στην επιφάνεια να ορμήσουν να με βγάλουν πριν πνιγώ. Οταν, επιτέλους, εξαντλημένη πλέον, αφήνω τις υπόλοιπες σημαδούρες στην ησυχία τους και βγαίνω, δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Μαζί και οι υπόλοιποι λουόμενοι της πλαζ. Περιττό να πω ότι το image μου ανέβηκε κατακόρυφα όχι μόνο για τον αριθμό και το μέγεθος αλλά και για το γεγονός ότι τα έπιασα χωρίς ψαροντούφεκο ή ασφυξιογόνα υγρά (βλ. γαλαζόπετρα).
Ω ναι, η Λήμνος είναι εκπληκτικό νησί. Κι εγώ μεγάλο ψώνιο ίσως, αλλά αυτό δεν το κάνουμε θέμα…
Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Η Λήμνος είναι ένα πανέμορφο νησί με μεγάλη ιστορία, που πηγαίνει πιο πίσω κι από τα χρόνια της Τροίας, όπως αποδεικνύεται από την Πολιόχνη, την αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης. Επίσης, έχει το εξής καλό: τον Αύγουστο, που συνήθως στα υπόλοιπα νησιά γίνεται το αδιαχώρητο, ο πολύς κόσμος έχει ήδη αποχωρήσει. Επειδή είναι βόρειο νησί, το καλοκαίρι εκεί τελειώνει πιο νωρίς. Ετσι, μετά τις 10 Αυγούστου, η κίνηση είναι περιορισμένη.
Οποιο μήνα κι αν επιλέξετε να έρθετε, θα έχετε πού την κεφαλήν κλίνη. Παραλίες μοναχικές θα βρίσκετε πάντα, ενώ η εξυπηρέτησή σας θα συνοδεύεται με ένα γλυκό χαμόγελο. Επειδή κύριο λόγο στην ομορφιά αυτού του νησιού έχουν οι άνθρωποι. Ομορφοι, γλυκείς, πράοι, ευγενικοί. Ανθρωποι που αγαπούν το νησί τους και θέλουν να το αγαπήσει και ο τουρίστας.
ΕΡΡΙΚΑ ΠΕΛΩΡΙΑΔΟΥ
espressonews.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου