Η Λήμνος είναι ένα νησί στη μέση του Βόρειου Αιγαίου, το δεύτερο σε μέγεθος του παλαίποτε νομού Λέσβου (ακόμα είναι μια εκλογική περιφέρεια). Με κακή συγκοινωνία με την Αθήνα αλλά και με την πρωτεύουσα του νομού, τη Μυτιλήνη. Απ’ τα παλιά χρόνια. Κάποτε υπήρχε η ΝΕΛ και ξεκίνησε δρομολόγια για Θεσσαλονίκη με ενδιάμεση στάση στη Μύρινα (την πρωτεύουσα της Λήμνου). Μετά προστεθήκανε κι από άλλες εταιρίες (π.χ του Αγούδημου) δρομολόγια από Ρόδο μέχρι Αλεξανδρούπολη με στάση σε πολλά ανατολικά νησιά κι αργότερα η ΝΕΛ έβαλε δρομολόγιο προς Καβάλα με την Λήμνο ενδιάμεσα. Όλ’ αυτά χωρίς να φεύγει τίποτα από Αθήνα (εκτός κι αν υπολογίσει κανένας το Πειραιάς – Χίο – Μυτιλήνη – Λήμνο – Θεσσαλονίκη σαν τέτοιο). Το πιο κοντινό σημείο για Λήμνο ήταν από Κύμη. Αργότερα μετακινήθηκε προς Άγιο Κωνσταντίνο, πιο βολικά αλλά και πάλι μακριά.
Το τελευταίο διάστημα μπήκε δρομολόγιο από Λαύριο με στάση και στον Αη-Στράτη (και προορισμό την Καβάλα) ενώ με Μυτιλήνη η σύνδεση άλλαξε, το δρομολόγιο από Ρόδο κόπηκε αλλά μπήκε στη θέση του άλλο από Σάμο προς Καβάλα με τις ενδιάμεσες στάσεις (και επιδότηση από το κράτος).
Πριν τρία χρόνια θαρρώ, προγραμμάτισαν να πάνε διακοπές από Μυτιλήνη στη Λήμνο. Τότε ακόμα η ΝΕΛ εκτελούσε δρομολόγια κι ήταν αυτή που έκανε το συγκεκριμένο. Αλλά τα βαπόρια της είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Είχαν βάλει θαρρώ το «Θεόφιλος» που είχε ήδη χτυπηθεί στις Οινούσσες και σερνότανε. Είχαν κανονίσει να φύγουν Παρασκευή πρωί και να επιστρέψουν το βράδυ της Δευτέρας. Είχαν κλείσει και τα σχετικά δωμάτια κι όλα ήταν έτοιμα όταν μαθαίνουν πως το πλοίο είχε πρόβλημα κι έτσι δεν θα έφευγε στις 6 το πρωί αλλά στις 12 το μεσημέρι. Έκαναν την καρδιά τους πέτρα, θα έχαναν κάποιες ώρες, αλλά τι να γίνει και τα απρόοπτα είναι στο πρόγραμμα.
Πριν ξεκινήσουν για Μυτιλήνη, παίρνουν τηλέφωνο και μαθαίνουν πως η αναχώρηση αναβάλλεται για τις 6 το απόγεμα, μετά για τις 6 το άλλο πρωί και πιο μετά στις 10. Αλλά οι τόσες αναβολές άρχισαν να επηρεάζουν και το ταξίδι της επιστροφής. Δεν θα μπορούσαν να φύγουν τη Δευτέρα το βράδυ αλλά την Τρίτη το πρωί. Αλλά η κράτηση στο ξενοδοχείο ήταν αλλιώτικη. Ρώτησαν για τροποποίηση, αλλά τελευταία στιγμή και καλοκαίρι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Έτσι, ακύρωσαν τα εισιτήριά τους και το ταξίδι τους ματαιώθηκε.
Ούτε εγώ είχα επισκεφτεί τη Λήμνο ποτέ. Γενικά, ενώ την ηπειρωτική Ελλάδα την έχω γυρίσει, τα νησιά τ’ αποφεύγω γιατί τα έξοδα είναι ανεβασμένα κι έχω ήδη κάθε χρόνο ένα ταξίδι σε νησί (στη Μυτιλήνη). Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, όταν ταξίδευα από Διδυμότειχο προς Μυτιλήνη, σταμάτησε για λίγο το βαπόρι στο λιμάνι της Μύρινας κι έτσι είχα δει τη Λήμνο από μακριά για να μαρτυράω αλλά μέχρις εκεί.
Στα μέσα Μάη, η Μαρία διαβάζει κάπου για τα δρομολόγια από Λαύριο προς Λήμνο. Βασικά ήταν πως τα τρία δρομολόγια που υπήρχαν μέχρι τότε θα γινόντουσαν τέσσερα, αλλά τότε πρωτομάθαμε πως υπήρχε εκκίνηση από Λαύριο. Έτσι, αποφασίσαμε το ταξίδι για Μυτιλήνη να το κάνουμε μέσω Λήμνου. Θα φεύγαμε Τρίτη πρωί από Λαύριο και Σάββατο βράδυ από Μύρινα. Μας βόλευαν οι μέρες, κάπως έτσι είχα στο νου μου το να δει κανείς τη Λήμνο, κλείσαμε τα εισιτήρια, κλείσαμε και ξενοδοχείο κι όλα καλά.
Όλα; Σιγά που θα πήγαιναν όλα καλά. Όντως φύγαμε Τρίτη πρωί με το «Εξπρές Πήγασος». Είχε αέρηδες, είχαμε κόντρα τον καιρό κι έτσι φτάσαμε με μια ώρα και κάτι καθυστέρηση. Μικρό το κακό. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και έτοιμοι για αναχώρηση. Ξαφνικά, Σάββατο απόγεμα, πέφτει τηλεφώνημα απ’ τη ναυτιλιακή. Το «Νήσος Ρόδος» που θα μας έπαιρνε είχε πάθει αβαρία (χάλασε η μια του μηχανή) κι έτσι ήταν ακόμα στη Μυτιλήνη. Κι αντί για τις 23:50 (δηλ. πριν λίγο) θα φύγουμε Κυριακή μεσημέρι στις 12. Με την προϋπόθεση βέβαια να έχει προλάβει να φτιαχτεί το βαπόρι, η πρόβλεψη εκείνη τη στιγμή ήταν πως θα τα είχε καταφέρει μέχρι τις 10 το βράδυ, κάτι που όμως δεν βλέπω να έχει γίνει μέχρι τώρα (μόλις περάσαν τα μεσάνυχτα).
Το πρόβλημα ήταν πού θα μείνουμε. Ευτυχώς, στο ξενοδοχείο που μέναμε θα ερχόντουσαν άλλοι με το πλοίο αυτό μάλλον κι έτσι ακύρωσαν την πρώτη τους βραδιά οπότε βρήκαμε δωμάτιο. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει παραπέρα. Πληρώσαμε μια νύχτα ακόμα. Αλλά θα έρθει αύριο το πλοίο να μας πάρει; Ή θα μείνουμε αμανάτι; Και μέχρι πότε θα βρίσκουμε κατάλυμα; Υπάρχει περίπτωση ν’ αναγκαστούμε να κοιμηθούμε σε πάρκο; Ποιος ξέρει.
Πολλές φορές συζητώντας για το ποιο είναι το πιο δύσκολο μέρος για κάποιον να μένει μόνιμα (ως εκπαιδευτικός, βασικά, που αναλαμβάνει υπηρεσία σ’ ένα απομονωμένο μέρος) έχω υποστηρίξει πως το δυσκολότερο δεν είναι το Καστελόριζο που είναι το πιο μακρινό νησί αλλ’ ο Αη-Στράτης. Που μπορεί να βρίσκεται στη μέση του Αιγαίου, αλλά η μόνη του συγκοινωνία είναι (ήταν τότε κι ακόμα είναι το χειμώνα) μόνο με τη Λήμνο που κι αυτηνής η συγκοινωνία με την ηπειρωτική Ελλάδα είναι δύσκολη. Κι οι καταστάσεις που βιώνω το επιβεβαιώνουν.
Κι όταν παραπονιούνται οι Λημνιοί πως το νησί τους είναι αποκομμένο συγκοινωνιακά οι αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφορα.
Η σπηλιά του Φιλοκτήτη
Ο Φιλοκτήτης ήταν μυθικός ήρωας που πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο ήρωας δαγκώθηκε από φίδι όταν η αρμάδα έκανε στάση στην Τένεδο (ή κάποια άλλη νησίδα) να θυσιάσει για να πάει καλά η εκστρατεία. Τον άφησαν στη Λήμνο, ουσιαστικά για να πεθάνει. Αυτός κατέφυγε σε μια σπηλιά στη βορειοανατολική Λήμνο, κάτω απ’ το ιερό των Καβείρων που είναι σήμερα γνωστή ως σπηλιά του Φιλοκτήτη.
Σύμφωνα με τον οδηγό που ανακάλυψε η Μαρία, «Στη γύρω περιοχή μπορούμε να επισκεφτούμε την Σπηλιά του Φιλοκτήτη, του ομηρικού ήρωα που οι Αχαιοί εγκατέλειψαν στη Λήμνο, τσιμπημένο από δηλητηριώδες φίδι και συνέχισαν προς την Τροία. Σύμφωνα με το μύθο, ο ήρωας γιατρεύτηκε με τη βοήθεια και της Λημνίας Γης. Η Σπηλιά του Φιλοκτήτη βρίσκεται κάτω από το Καβείριο και για να την προσεγγίσουμε θα πρέπει να διαβούμε ένα μικρό, σύντομο αλλά και στενό και απότομο μονοπάτι στην απόκρημνη ακτή«.
Όταν φτάσαμε η γλυκύτατη κοπελιά που ήταν στον αρχαιολογικό χώρο για να κόβει εισιτήρια (2€) αλλά και να ελέγχει το τι γίνεται στο χώρο μας ενημέρωσε ακριβώς για τα ίδια πράγματα, αλλά με λίγες παραπάνω λεπτομέρειες. Το μονοπάτι δύσκολο στο κατέβασμα και θέλει προσοχή, υπάρχει μια είσοδος μεγάλη που μπορεί να μπει κάποιος κολυμπώντας αλλά υπάρχει και μια ακόμα είσοδος που είναι στενή αλλά με λίγη προσπάθεια και πολλή προσοχή μπορεί να μπει κάποιος μέσα (ακόμα κι εγώ).
Βέβαια, όταν πήγαμε να πάρουμε το μονοπάτι, υπήρχε μια πινακίδα που απαγόρευε το κατέβασμα Που βέβαια, κανένας δεν της έδινε σημασία.
Υπήρχε αρκετός κόσμος ήδη κατεβασμένος
Κάποιοι προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν και τις δυο εισόδους. Να μπουν κολυμπώντας αλλά να βγουν απ’ τα στενά. Τι να πω. Άβυσσος η ψυχή κλπ.
Άλλοι δοκίμαζαν τα στενά μόνο αφού δεν είχαμε προνοήσει για μαγιό.
Λίγο ζόρι, λίγη προσοχή και μια χαρά γινόταν η είσοδος.
Μέσα δεν μπορώ να πω πως βρήκα κάτι από Φιλοκτήτη (αυτό έλειπε)
Αλλά η αίσθηση του να είσαι σε μια θαλασσοσπηλιά άξιζε τον κόπο.
Ιδού λοιπόν να γράφω από την ταμπλέτα που απόκτησα πρόσφατα, τελευταίος από την οικογένεια, μετά από προτροπή της Μαρίας που κι αυτή δεν την έχει πολύν καιρό αλλά την βολεύτηκε εξαιρετικά. Για τη Λήμνο, λοιπόν. Που ξεκίνησα ήδη να γράφω (κι είχα βάλει τίτλο Λήμνος τις προάλλες, αλλά τον άλλαξα αφού εκεί έγραφα για τις συγκοινωνιακές δυσκολίες που έχει το νησί). Τη Λήμνο που έχει τη χάρη να κάθεσαι και ν’ απολαμβανεις από κει ένα ηλιοβασίλεμα πίσ’ απ’ τον Άθω!
Τη Λήμνο που άλλος τη λατινογράφει σωστά Limnos αλλά τώρα τελευταία γίνετα μόδα το Lemnos (που μάλλον απ’ τους Αγγλομαθείς της συμφοράς ξεκίνησε) και που έχει χιλιόμετρα παραλίας αλλού οργανωμένης με ομπρέλες, ξαπλώστρες κλπ κι αλλού απλή, ανεπιτήδευτη, αλλά όχι πάντα εύκολα προσιτή (πολλές φορές για να φτάσεις χρειάζεται να περασεις χωματόδρομο).
Όμως, όπου και να πήγαμε παντού ήταν καθαρά και περιποιημένα. Στις παραλίες δε που λέγαμε, σε τακτά διαστήματα καμπίνες, ντουζ και βαρέλια για σκουπίδια (με σακούλα μέσα για πλήρη καθαριότητα).
Και σε μια απ’ τις παραλίες υπήρχε σύστημα Seatrac. Τι είν’ αυτό; Είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό γι’ αυτό στη Σχεδία (άλλη μια φορά, πολύτιμη πηγή πληροφοριών). Είναι ένα σύστημα για να μπαινουν στη θάλασσα άτομα με κινητικά προβλήματα. Αυτόνομο ενεργειακά αφού τροφοδοτείται με ηλεκτρική ενέργεια που την παίρνει από ένα ηλιακό πάνελ!
Απ’ όσο θυμάμαι, είναι πρόσφατη πατέντα από το πανεπιστήμιο Πάτρας και έχει μπει σε 25 παραλίες σ’ ολη την Ελλάδα. Μια απ’ αυτές, ο Ρωμέικος Γιαλός, στη Μύρινα!
http://ift.tt/2an0r3V
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου