Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης για το makthes.gr
Γεννήθηκε στο Γραμμένο των Ιωαννίνων, στις 23 Νοεμβρίου 1916. Ναι, σωστά διαβάσατε, το 1916. Είναι σήμερα πάνω από 100 χρονών και δικαιούται να θεωρείται το «ζωντανό μνημείο» της Λήμνου. Γιατί, ο Λεωνίδας Βελιαρούτης είναι ένας ακόμα αφανής και αγιάτρευτος στοχαστής της ελληνικής περιφέρειας. Ένας άνθρωπος που πάντα τον χαρακτήριζε η απλότητα και η ταπεινότητα -με άλλα λόγια, τα ουσιώδη της ζωής.
Όπως έγραψε ο ίδιος στο ημερολόγιο του σπιτιού «με χαρά και συγκίνηση καταγράφω τον έρωτά μου για το πανώριο νησί του Αιγαίου, τη γυναικοκρατούμενη Λήμνο. Η γραφή μου θυμίζει έναν ελαφροΐσκιωτο δάσκαλο που ήρθε τον Φεβρουάριο του 1938 στη Λήμνο για να δασκαλέψει στο Σαρπί (τη σημερινή Καλλιθέα) κι εκείνος ερωτεύτηκε γρήγορα τη Λήμνο, την έκανε δεύτερη πατρίδα του και τη νοσταλγεί όταν βρίσκεται μακριά της».
Κι εκείνος, ο Λεωνίδας, με το μικρό δέμας αλλά το πάντα σπινθηροβόλο βλέμμα έκανε το παν για να υποστηρίξει τις αρχές και τις αξίες του σε όλη τη διάρκεια της άοκνης ζωής του. Μέχρι πριν από ένα χρόνο, ο Λεωνίδας ήταν πρότυπο ανθρώπου που ζούσε σε φυσικές συνθήκες ζωής. Κάθε πρωί, μόλις ξημέρωνε, έβγαινε από το χαμηλοτάβανο σπίτι και ροβόλαγε πάντα περπατώντας, μέχρι να φθάσει στην παραλία έχοντας στη μασχάλη του μια άσπρη πετσέτα. Όταν επιχείρησα κάποτε να τον διευκολύνω για να τον πάρω με το αυτοκίνητο μέχρι τη θάλασσα, απάντησε αρνητικά, λέγοντας ότι θέλω να του κλέψω την ευχαρίστηση των 500 μέτρων… Η θέση Σκάλα της Καλλθέας είναι -φαντάζομαι- το πιο αγαπημένο στέκι του Λεωνίδα. Εκεί ακριβώς που μέχρι τα ξημερώματα χτυπιούνται οι νεολαίοι στο μπις μπαρ της περιοχής, μόλις χαράξει δίνουν τη σκυτάλη σε έναν βιονικό ευγενή άρχοντα, που «ξεπλένει» τον χώρο μ ε το μαγικό ραβδί του σοφού. Αυτό κι αν είναι υγεία. Η απόλυτη άσκηση του σώματος και του πνεύματος. Κάθε πρωί. Κάθε καλοκαίρι. Αδιάκοπα. Μέχρι πέρυσι.
Ο Λεωνίδας Βελιαρούτης είναι πνευματικός άνθρωπος με ευρεία μόρφωση και πολύπλευρη κατάρτιση, αφού σπούδασε παιδαγωγική στο διδασκαλείο Ιωαννίνων, πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο, νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και παιδαγωγικά στο ίδιο ίδρυμα. Στο συγγραφικό τομέα έχει προσφέρει πάνω από 220 βιβλία, άρθρα και μελέτες, ένα συνολικό έργο που τον καταξιώνει ώς ένα σημαντικό πνευματικό δημιουργό. Έχουν δει πολλά τα μάτια του. Ως στρατιώτης «αναμορθώθηκε εθνικώς» στη Μακρόνησο, επί 15μηνο.
«Δύο ήταν οι μεγάλοι έρωτες του Λεωνίδα. Το βιβλίο και το παιδί», λένε οι φίλοι του. Για τους Λημνιούς θεωρείται αξεπέραστη η πνευματική κονταρομαχία με το άλλο ιερό τέρας της Λήμνου, τη Μαρία Λαμπαρίδου-Πόθου. Όχι βέβαια κακώς εννοούμενη διαμάχη, αλλά μια αυστηρή κριτική προσέγγιση στο έργο της, με αγάπη και διακτίνωση. Με την αγάπη του ευαίσθητου δέκτη και τη διακτίνωση του εξειδικευμένου ερευντηή. Γιατί, μου αρέσει αυτή η μονομαχία στα μεγάλα αλώνια του πνεύματος. Μου αρέσει να παρακολουθώ τις σκέψεις των δύο συγγραφέων, όταν αυτές συγκρούονται, όταν αναλύονται, όταν η μία κριτικάρει την άλλη, σε επίπεδο υψηλό, καλολογικό, υπεύθυνο -μακριά από την φλυαρία και την χυδαιότητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Αυτόν τον δάσκαλο, Δ κεφαλαίο, τίμησε ο τοπικός σύλλογος με πρωτοβουλία της τότε προέδρου του μισέλ, σε μια σεμνή τελετή στην αυλή του σχολείου του. Κι εγώ, τώρα που συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια και η απουσία της είναι… ορατή παντού, αντιγράφω τα λόγια της Πόλης από το ημερολόγιο: «Ο ψηλός, ο χονδρός, η μανούλα και οι γείτονες που μαζευόμασταν και αράζαμε στους κατάλευκους καναπάδες, κουτσομπολεύμαε, συζητούσαμε, μαγειρεύματε, ζυμώναμε, τρώγαμε, πίναμε, τραγουδούσαμε, χορεύαμε, τα σπάζαμε, τσακωνόμασταν, αγαπιόμασταν, βαριόμασταν. Μας λείπεις».
____________________________________________________________
Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» στις 2 Ιουλίου 2017 με τίτλο «Λεωνίδας, ο αιωνόβιος Δάσκαλος»
Φωτογραφία: Παλαιολόγος Κυριαζής
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου