Λίγες μέρες πριν το γάμο τους, που έγινε την περασμένη Παρασκευή στο εκκλησάκι στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, στη Μύρινα της Λήμνου, το ζευγαρι φωτογραφήθηκε αποκλειστικά για το Hello! σε πρόβα νυφικού και μίλησε για το πώς η γνωριμία τους οδήγησε σ' ένα μεγάλο έρωτα και τη δημιουργία οκογένειας.
Ο Γιάννης Βαρδής και η Νατάσα Σκαφιδά είναι ένα αρμονικό ζευγάρι. Το μεταδίδουν αβίαστα κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, συμπληρώνοντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλο και γελώντας πολύ. Είναι ένα ζευγάρι ερωτευμένο, με την ευτυχία του να έχει μεγαλώσει μετά την απόκτηση της 14 μηνών κόρης τους, Κατερίνας. Οι δυο τους μας κάνουν μια μικρή αναδρομή στο πώς γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν, μιλούν για το δύσκολο κεφάλαιο της απώλειας του πατέρα του Γιάννη, Αντώνη Βαρδή, και αποκαλύπτουν πως ζουν το παραμύθι τους και επιθυμούν να μεγαλώσουν την οικογένειά τους.
Γιατί επιλέξατε να κάνετε το γάμο στη Λήμνο;
ΝΑΤΑΣΑ ΣΚΑΦΙΔΑ: Γιατί εκεί γνωριστήκαμε. Αγαπάμε το νησί για διαφορετικούς λόγους, αλλά είναι και το μέρος όπου συναντηθήκαμε για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ: Το νησί έχει φοβερή ενέργεια και αν το επισκεφτείς μία φορά, αποκλείεται να μην ξαναπάς. Πηγαίνω εδώ και αρκετά χρόνια στη Λήμνο και πριν από μια πενταετία, τυχαία, γνωριστήκαμε εκεί με τη Νατάσα. Είχα πάει για μια συναυλία και γνωριστήκαμε μέσω κοινού φίλου. Ξανασυναντηθήκαμε στην παραλία την επόμενη μέρα κι έτσι άρχισαν όλα.
Γιάννη, δυστυχώς υπήρχε μια μεγάλη απουσία στο γάμο σας.
Γ.Β.: Ναι. Μακάρι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα και να μπορούσε να ήταν ο πατέρας μου μαζί μου. Τον σκέφτομαι κάθε μέρα, δεν είναι αφορμή ο γάμος. Τον Σεπτέμβριο κλείνουν τρία χρόνια από το θάνατό του και ομολογώ πως δε μου είναι ακόμη διαχειρίσιμο. Νομίζω πως το πένθος είναι κάτι που δε δέχεται πολλές κουβέντες ή συμβουλές για τη διαχείρισή του, ο καθένας το βιώνει προσωπικά και ξεχωριστά. Σίγουρα έχει γλυκάνει ο πόνος μετά από τρία χρόνια, αλλά παραμένει κάτι που μπορεί να με «ρίξει» οποιαδήποτε στιγμή. Σε ό,τι αφορά στο γάμο, με παρηγορεί το γεγονός πως ο πατέρας μου δεν ήταν και ο πιο φανατικός του θεσμού, ασχέτως αν παντρευόταν συνέχεια. Ήταν χαλαρός, της άποψης πως σημαντικό είναι να είσαι καλά, είτε βρεις τον άνθρωπό σου είτε επιλέξεις να είσαι μόνος. Γενικότερα, η μοναχικότητα χαρακτήριζε κι εκείνον κι εμένα. Πολλές φορές νιώθω στα δύο άκρα: από τη μία νιώθω το θάνατό του ως το ύστατο μάθημα που είχε να μου δώσει για να σταθώ ολοκληρωμένα στα πόδια μου, μόνος πια, να γίνω πιο δυνατός, ενώ από την άλλη νιώθω πιο ευάλωτος. Και έχω γίνει περισσότερο ευσυγκίνητος. Όταν γεννήθηκε η Κατερίνα σκεφτόμουν έντονα πώς θα ένιωθε αν την έβλεπε, αν θα ήταν χαζοπαππούς, και όταν τη φέραμε σπίτι, που στην ουσία είναι το σπίτι του, ήθελα πολύ να είναι εκεί. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν και πως στο γάμο μας θα είναι κάπου εκεί. Αυτό με κάνει και νιώθω καλύτερα.
Τώρα όμως υπάρχουν η Νατάσα και η Κατερίνα στη ζωή σου.
Γ.Β.: Η Νατάσα είναι βράχος μέσα στο σπίτι. Και η Κατερίνα έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή μας, με την καλύτερη δυνατή έννοια.
Ν.Σ.: Καταλαβαίνω πως τα λόγια δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Γι’ αυτό προσπαθούσα να του δώσω χώρο, όποτε με χρειαστεί να είμαι εκεί, αλλά χωρίς πολλά λόγια.
Το παιδί ήρθε συνειδητά στη ζωή σας;
Ν.Σ.: Ναι, ήθελα πολύ να κάνω παιδιά!
Γ.Β.: Εγώ της έλεγα πως δεν ήμουν έτοιμος, αλλά η Νατάσα δε με πίεσε ποτέ. Είχαμε πάρει τις αποφάσεις μας για τη σχέση μας έτσι κι αλλιώς.
Ν.Σ.: Είμαστε από τα τυχερά ζευγάρια. Όταν ήρθε η στιγμή που ήμασταν και οι δύο έτοιμοι, ήρθε. Δεν προσπαθήσαμε, αλλά ούτε έτυχε κιόλας.
Γ.Β.: Η Κατερίνα έδωσε διαφορετική πνοή στη ζωή μας.
Η σχέση σας άλλαξε;
Ν.Σ.: Όχι, γιατί μπορέσαμε να το διαχειριστούμε. Υπάρχουν στιγμές που ένα παιδί μπορεί να σε φέρει στα όριά σου. Τότε, πάντα ο ένας από τους δύο κάνει πίσω. Είχαμε και έχουμε ισορροπία.
Γ.Β.: Ειδικά στις αρχές υπήρχαν στιγμές που ήμασταν στα «κόκκινα». Τότε είναι εύκολο να αρπαχτείς, ακόμη και για το ποιος θα φτιάξει το γάλα. Σε εμάς δε συνέβη, κοιταζόμασταν και κάναμε ένα βήμα πίσω. Έτσι κι αλλιώς, μοιάζουμε πολύ στον τρόπο σκέψης.
Ν.Σ.: Ειδικά στον τρόπο που μεγαλώνουμε την Κατερίνα. Ξέρεις, τη μαμά μου πάντα τη σεβόμουν και την εκτιμούσα, γιατί μεγάλωσε εμένα και την αδερφή μου μόνη της. Ωστόσο, από τότε που γέννησα την Κατερίνα, την έχω εκτιμήσει με διαφορετικό τρόπο, την έχω καταλάβει πια.
Πού ταιριάζετε και πού διαφέρετε οι δυο σας;
Γ.Β.: Προσπαθώ να σκεφτώ πού δεν ταιριάζουμε. Είναι μοναδικό αυτό που ζούμε, κάτι που βρίσκεις δύσκολα. Ίσως το μόνο στο οποίο διαφέρουμε είναι πως η Νατάσα είναι λίγο ζηλιάρα.
Ν.Σ.: Εσύ δε ζηλεύεις, δηλαδή;
Γ.Β.: Φυσικά και ζηλεύω! Πολλές φορές η Νατάσα μου το περνάει πολύ όμορφα, πολύ γυναικεία, με χιούμορ. Είναι κάποιες στιγμές, όμως, που αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί, τι έχω χάσει, από που μου ήρθε.
Ν.Σ.: Η αλήθεια είναι πως ζηλεύω πολύ!
Γ.Β.: Είναι κάτι φυσιολογικό και δεν το λέω αυτό λόγω της δουλειάς μου, που έχει πάρε-δώσε με πολύ κόσμο.
Ν.Σ.: Θεωρώ πως η ζήλεια δείχνει υγεία σε μια σχέση. Μέχρι ενός σημείου, βέβαια. Έχω κάνει ποτέ τρελά πράγματα;
Γ.Β.: Όχι, ποτέ.
Ν.Σ.: Προσωπικά, όταν δε ζηλεύω κάποιον...
Γ.Β.: ...Τον έχεις αφήσει ήδη, ναι, το καταλαβαίνω.
Ν.Σ.: Παραδέχομαι ότι ζηλεύω περισσότερο από τον Γιάννη.
Γ.Β.: Εγώ το πνίγω, θέλω να το προσπερνάω. Αλλά κάποιες φορές το πετάω το σχολιάκι μου.
Τι ερωτεύτηκατε ο ένας στον άλλο;
Ν.Σ.: Ήξερα τον Γιάννη σαν καλλιτέχνη. Μ’ άρεσε πολύ εμφανισιακά. Όταν τον γνώρισα, με εξέπληξε η ευγένειά του, όχι μόνο απέναντί μου, αλλά γενικά στους γύρω του. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που με γοήτευσε.
Γ.Β.: Η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά δύσκολος, φοβερά επιλεκτικός.
Δε δείχνεις κάτι τέτοιο.
Ν.Σ.: Εμένα είναι ο αγαπημένος μου, αλλά λίγο δύστροπος, ναι, είναι.
Γ.Β.: Είμαι. Αλλά, όταν πήγα στη Μύρινα πέντε χρόνια πριν και είδα τη Νατάσα, είδα ένα κορίτσι που έλαμπε. Ήταν το χαμόγελό της τέτοιο, που την ένιωσα σαν ήλιο. Ήταν χαρά Θεού. Ήθελα πολύ να τη γνωρίσω. Μου βγήκε αυθόρμητα. Την επόμενη μέρα που την είδα στην παραλία, ένιωσα τρισευτυχισμένος. Αυτό που με κέρδισε, τελικά, πέρα από το ότι είναι ένα πολύ καλό παιδί και με παιδεία, είναι πως είναι ανοιχτή και συζητήσιμη. Κι αυτό το χρειαζόμουν. Πατάει γερά στη γη και μπορούμε να συζητάμε τα πάντα. Και, φυσικά, είναι κούκλα, κανένα κιλό πρέπει να πάρει μόνο!
Ο γάμος θα αλλάξει κάτι στη σχέση σας; Τους συμβολισμούς ίσως;
Γ.Β.: Οι συμβολισμοί υπάρχουν.
Ν.Σ.: Σαφώς υπάρχουν. Απλά, όπως πολλές γυναίκες, θέλω να βάλω το νυφικό μου. Δεν αλλάζει κάτι στην ουσία της σχέσης, αλλά θέλω να ζήσω το παραμύθι.
Γ.Β.: Ζούμε το παραμύθι της καθημερινότητας, θα ζήσουμε κι αυτό, το οποίο εκκρεμούσε για να είναι ολοκληρωμένα τα πράγματα.
Μήνα του μέλιτος θα κάνετε;
Ν.Σ.: Θα εξαρτηθεί από τη δουλειά του Γιάννη.
Γ.Β.: Πραγματικά δε γνωρίζουμε ακόμη, γιατί είναι μια περίοδος που τρέχω με τις συναυλίες, όσο κι αν αυτό το καλοκαίρι είπα να δουλέψω πιο χαλαρά. Μπάτσελορ, πάντως, δεν έκανα, το θεωρώ ανούσιο. Η Νατάσα όμως έκανε, με τις ξαδέρφες και τις φίλες της, σε μια παραλία μ’ αυτά τα φουσκωτά φλαμίνγκο, τα μοδάτα.
Ν.Σ.: Σου έλεγα να κάνεις κι εσύ. Αλλά δεν πειράζει, θα κάνουμε μαζί στη Λήμνο. Το pre-wedding πάρτι θα είναι το μπάτσελόρ μας!
Γιάννη, τραγουδάς στο σπίτι;
Ν.Σ.: Συνέχεια το κάνει, εδώ έχει μάθει να τραγουδάει και η Κατερίνα!
Γ.Β.: Και η Νατάσα τραγουδάει καλά κι αυτό με εξέπληξε, γιατί δεν έχει σχέση με το χώρο. Αλλά έχει σωστή φωνή. Στο σπίτι τραγουδάω συνέχεια παιδικά τραγουδάκια – «Μια Ωραία Πεταλούδα», «Στου Μανώλη την Ταβέρνα», «Ο μπαρμπα-Μπρίλιος» κ.λπ. Είμαι το προσωπικό τζουκ-μποξ της Κατερίνας και δε χρειάζομαι καν κέρμα!
Νατάσα, τι είδους μπαμπάς είναι ο Γιάννης;
Ν.Σ.: Καταπληκτικός και πολύ ενεργός. Κάνει τα πάντα μαζί της και είναι σε όλα δίπλα μου. Μόνο ένα θεματάκι με την πάνα έχει, αλλά κατά τ’ άλλα δεν έχω παράπονο!
Γ.Β.: Η αλήθεια είναι πως έχω θέμα με την πάνα! Και η Νατάσα, πρέπει να πω, είναι η καλύτερη μαμά. Είναι δίπλα στην Κατερίνα συνέχεια, δεν ανησυχεί χωρίς λόγο, κάνει πρόγραμμα και σκέφτεται πάντα το επόμενο βήμα. Κάποιες φορές χρειάζεται και η ελευθερία, λέει ο καλλιτέχνης μέσα μου, κι εκεί μπαίνω εγώ. Πέρασα κι ένα διάστημα που δε δούλευα, οπότε ήμασταν συνέχεια οι τρεις μας.
Δεύτερο παιδί είναι στα σχέδιά σας;
Γ.Β.: Το συζητάμε.
Ν.Σ.: Απλά, δεν έχουμε βρει ακόμη το σωστό timing.
Γ.Β.: Το σωστό απέναντι στο πρώτο παιδί.
Ν.Σ.: Ναι, από τη μια υπάρχει η άποψη να είναι πολύ κοντά το ένα παιδί στο άλλο, από την άλλη να έχουν και μια απόσταση μεταξύ τους, για να χαρείς αυτό που ζεις.
Γ.Β.: Θα έρθει, έχω ημερομηνίες στο μυαλό μου ήδη. Θέλω να πω κάτι τώρα: λόγω της απώλειας του πατέρα μου, η Νατάσα στεναχωρήθηκε όταν μάθαμε ότι περιμέναμε κορίτσι και η Κατερίνα έχει πάρει το όνομα της γιαγιάς μου, που με μεγάλωσε.
Ν.Σ.: Στεναχωρήθηκα γιατί ο γιατρός μας είχε πει μάλλον αγόρι και μετά άλλαξαν τα δεδομένα. Πάντα ήθελα κοριτσάκι, το σκεφτόμουν για τον Γιάννη.
Οπότε, το επόμενο παιδί θα είναι Αντώνης ή Αντωνία;
Ν.Σ.: Το θέλουμε ατόφιο, οπότε, αν το δεύτερο παιδί μας είναι επίσης κορίτσι θα κάνουμε και τρίτο!
Επιμέλεια: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-χτένισμα: Κωνσταντίνα Μιχοπάνου
Styling: Δήμητρα Σπυροπούλου
Ευχαριστούμε το Κτήμα «Ορίζοντες», Αιγεώς 13, Τ.Κ. 19400, τηλ.210 968142, για την ευγενιή φιλοξενία.
Περιοδικό Hello! τεύχος 123
Συνέντευξη: Μελίνα Κολιτσοπούλου
Φωτογράφιση: Ολυμπία Κρασαγάκη
Πηγή: philenews.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου