ΔΗΛΩΣΗ Αγλαΐα Κυρίτση. Υποψήφια
Περιφερειάρχης Β. Αιγαίου
Οι επέτειοι και οι
«αφιερωματικές» ημέρες δεν μου αρέσουν προσωπικά. Είναι σαν να ξεπλένουμε τις
ενοχές μας για τα σημαντικά που ξεχνάμε να υπερασπιστούμε στη διάρκεια του
υπόλοιπου χρόνου. Μια προσχηματική ημέρα που λανθασμένα εκλαμβάνεται συχνά ως
ημέρα γιορτής και αφορμή διασκέδασης.
Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όμως, δεν είναι γιορτή. Είναι ημέρα αγώνα και οργής, ημέρα προβληματισμού και διεκδίκησης. Γνωρίζω καλά ως γυναίκα, σύζυγος, μητέρα και απολυμένη εργαζόμενη της ΕΡΤ ότι οι καιροί των Μνημονίων που ζούμε μας γυρίζουν πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα. Γνωρίζω καλά πως κάθε χτύπημα στο κοινωνικό κράτος σημαίνει χτύπημα στην Παιδεία, την Υγεία, πλήττει πρώτα απ΄όλους τις γυναίκες. Τη γυναίκα στο νησί που στον καιρό των περικοπών έχει την τακτική συγκοινωνία ως μακρινή ανάμνηση, τη γυναίκα αγρότισσα που δυσκολεύεται να βρει γιατρό, τη γυναίκα σύντροφο του ναυτικού που κρατά όρθιο το σπιτικό της όλο και πιο μόνη, όλο και πιο αβοήθητη από την πολιτεία.
Η σημερινή κατάσταση μας αναγκάζει να διεκδικήσουμε εξαρχής όσα θεωρούσαμε κεκτημένα και αυτονόητα, την ισοτιμία της γυναίκας, το δικαίωμα στη δουλειά, την προστασία της μητρότητας, την πάλη ενάντια στη σεξιστική βία, το δικαίωμα στην ειρήνη, το δικαίωμα να ονειρεύεται μια γυναίκα μια ζωή αξιοβίωτη, που να περιλαμβάνει τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών της, το δικαίωμα των νέων γυναικών στον έρωτα και την οικογένεια, αλλά κυρίως το δικαίωμα της κάθε μιας από εμάς να αναπτύσσει την προσωπικότητά της και να εξελίσσεται ως πολίτης σε μια κοινωνία που εξελίσσεται και αυτή.
Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όμως, δεν είναι γιορτή. Είναι ημέρα αγώνα και οργής, ημέρα προβληματισμού και διεκδίκησης. Γνωρίζω καλά ως γυναίκα, σύζυγος, μητέρα και απολυμένη εργαζόμενη της ΕΡΤ ότι οι καιροί των Μνημονίων που ζούμε μας γυρίζουν πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα. Γνωρίζω καλά πως κάθε χτύπημα στο κοινωνικό κράτος σημαίνει χτύπημα στην Παιδεία, την Υγεία, πλήττει πρώτα απ΄όλους τις γυναίκες. Τη γυναίκα στο νησί που στον καιρό των περικοπών έχει την τακτική συγκοινωνία ως μακρινή ανάμνηση, τη γυναίκα αγρότισσα που δυσκολεύεται να βρει γιατρό, τη γυναίκα σύντροφο του ναυτικού που κρατά όρθιο το σπιτικό της όλο και πιο μόνη, όλο και πιο αβοήθητη από την πολιτεία.
Η σημερινή κατάσταση μας αναγκάζει να διεκδικήσουμε εξαρχής όσα θεωρούσαμε κεκτημένα και αυτονόητα, την ισοτιμία της γυναίκας, το δικαίωμα στη δουλειά, την προστασία της μητρότητας, την πάλη ενάντια στη σεξιστική βία, το δικαίωμα στην ειρήνη, το δικαίωμα να ονειρεύεται μια γυναίκα μια ζωή αξιοβίωτη, που να περιλαμβάνει τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών της, το δικαίωμα των νέων γυναικών στον έρωτα και την οικογένεια, αλλά κυρίως το δικαίωμα της κάθε μιας από εμάς να αναπτύσσει την προσωπικότητά της και να εξελίσσεται ως πολίτης σε μια κοινωνία που εξελίσσεται και αυτή.
Πηγή: www.lesvospost.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου