Κι ο χρόνος κάνει τον κύκλο του κι ήρθανε πάλι τούτες οι μέρες που ναι γιορτινές, βαμμένες στα λαμπερά χρώματα, τα στολίδια και λουσμένες στις ευωδιές των γλυκών…
Στολίσαμε και τα σπίτια μας, με ότι έχει ο καθένας μας, πολλά ή λίγα τα στολίδια δεν έχει σημασία, το θέλουμε το χρώμα το γιορτινό όλοι μας για να φτιάξει κι η διάθεσή μας.
Και συναντιόμαστε στο δρόμο κι ανταλλάσουμε ευχές για καλές γιορτές, καλή χρονιά, υγεία, ευτυχία, δώστου και τα φιλιά στα μάγουλα με προσοχή μη φύγει και το κραγιόν, δώστου και τα χαμόγελα κι οι αγκαλιές, βλέπεις άγιες μέρες έρχονται τώρα το θυμηθήκαμε να επιστρατεύσουμε την καλοσύνη μας, το χαμόγελο και τον γλυκό μας λόγο.
Τώρα θα μου πείτε και που το βλέπεις εσύ το κακό;
Μα κακό δε βλέπω, υποκρισία βλέπω………………….
Την υποκρισία των ευχών!!!!!
Περπατώντας λοιπόν δίπλα στο ποτάμι, σκυφτή απ τα χρόνια που πέρασαν κι άφησαν λύπες, χαρές, εμπειρία κι απογοητεύσεις απ τους ανθρώπους περίσσιες, σκέφτομαι πόσο εύκολα τα λέμε τα μεγάλα λόγια, πόσο εύκολα ενώ ζηλεύουμε, φθονούμε, απαξιώνουμε , μαχαιρώνουμε πισώπλατα σε πρώτη ευκαιρία, αδικούμε και αδιαφορούμε για τον διπλανό μας, ταυτόχρονα ξεστομίζουμε ειδικά τούτες εδώ τις μέρες τις πολύτιμες και σαφώς «ειλικρινείς» ευχές μας.
Ξέρω, ξέρω, εσείς δεν ανήκετε σ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, όχι εσείς…. για τους άλλους τα λέω…..
Πόσες φορές άραγε μπήκαμε στη θέση του άλλου όταν αυτός υποφέρει, πόσες φορές του απλώσαμε το χέρι, πόσες φορές μοιραστήκαμε το πρόβλημά του, πόσες φορές προσφέραμε βοήθεια χωρίς να μας την ζητήσουν, πόσες φορές υποστηρίξαμε αυτόν που αδικείται, πόσες φορές αντιδράσαμε όταν κάποιος δίπλα μας ταπεινώνεται , πόσες φορές χαρήκαμε με τη χαρά και στεναχωρηθήκαμε με τη λύπη του συνανθρώπου μας;
Αυτού του συνανθρώπου που με τόση ευκολία του ξεστομίζουμε τις «πολύτιμες» ευχές μας , αλλά με τόση δυσκολία του δείχνουμε την ανθρωπιά μας.
Τις ευχές μας χρειάζεται ή τις πράξεις μας;
Και όχι μόνο τούτες τις μέρες, που μας πιάνει η μεγαλοψυχία και θυμόμαστε να βοηθήσουμε ή να δώσουμε από το υστέρημά μας και το κάνουμε σχεδόν όλοι μας οφείλω να ομολογήσω, αλλά κάθε μέρα. γιορτινή ή καθημερινή.
Έλα όμως που τώρα θα πρέπει ν αφήσω τη γκρίνια και να σας ευχηθώ κι εγώ;
Και το νερό κυλάει στ αγαπημένο μου ποτάμι και μαζί κυλάνε κι οι σκέψεις μου……..
Να ξανά βρούμε τη χαμένη μας ανθρωπιά λοιπόν, ν ανοίξουμε τις πόρτες των σπιτιών και της καρδιάς μας για τον συνάνθρωπο, να μοιραστούμε χαρές και λύπες, να πάψουμε να είμαστε κριτές και θεατές σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, αλλά να συμμετέχουμε σ αυτό ώστε να ζούμε να δρούμε και να δημιουργούμε μαθαίνοντας απ τα λάθη μας και αποκτώντας πολύτιμες εμπειρίες, να μάθουμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας ζεστά κι ανθρώπινα αφήνοντας στην άκρη την άψυχη επικοινωνία των like στο facebook μπροστά από την οθόνη των ψυχρών υπολογιστών που αντικατέστησαν την αμεσότητα των σχέσεων, να νοιώσουμε ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ σε μια κοινωνία που μας ταλαιπωρεί μεν, αλλά αναγκαζόμαστε να συμπορευόμαστε μέσα σ αυτήν σύμφωνα με τους νόμους και τους κανόνες της και τέλος να μάθουμε να ζητάμε ΣΥΓΝΩΜΗ όταν κάνουμε λάθος, προσβάλλουμε, αδικήσουμε ή βλάψουμε τον διπλανό μας, ταπεινώνοντας λυτρωτικά τον εαυτό μας.
Καλά Χριστούγεννα, καλή Πρωτοχρονιά , καλή κι ευλογημένη μέρα να ναι κάθε μέρα, με την ευχή φέτος ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΕΙΣ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΑΣ…………
Πηγή
Οι σκέψεις της Μ…