Το καθιερωμένο μήνυμά του με την ευκαιρία της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων εξέδωσε ο Μητροπολίτης Σάμου, Ικαρίας και Κορσεών, κ. Ευσέβιος.
Στο μήνυμα του αναφέρει τα εξής:
"Αγαπητά μου παιδιά,
Η ανθρωπότητα οδοιπορούσε κατάκοπη και αποθαρρυμένη. Δεν γνώριζε ούτε τον πραγματικό σκοπό, ούτε τον προορισμό του ανθρώπου. Επικρατούσε φρικτή ειδωλολατρεία, ζοφερό σκοτάδι σ’ όλην την προχριστιανική ανθρωπότητα. Οι πρωτόπλαστοι μετά την πτώση έχασαν τον Παράδεισο και την ευτυχία τους. Μπήκε στη ζωή τους η αμαρτία, ο πόνος και ο θάνατος, φυσικός και ηθικός. Ο Πανάγαθος Πατέρας έδωσε στους πρωτόπλαστους που θρηνούσαν, το Πρωτευαγγέλιο για τον Λυτρωτή, ο οποίος θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως (Γεν.3,15).
Η υπόσχεση του Θεού μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα σε όλους τους λαούς. Η προσδοκία του Λυτρωτή και της επανόδου της χρυσής εποχής, της αρχικής παραδείσιας καταστάσεως, εφώτιζε τα σκοτάδια και απάλυνε τον πόνο για την απώλεια του παραδείσου.
Ήταν παγκόσμια η προσδοκία για τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή. Ήταν μια μη συνειδητή, μια ασίγαστη νοσταλγία της ανθρώπινης ψυχής. Αυτή η νοσταλγία πρόβαλε από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής των προχριστιανικών λαών, ως η μόνη ελπίδα για την λύση του πανανθρώπινου δράματος, του χωρισμού Θεού και ανθρώπου. Και όταν συμπληρώθηκε ο καιρός, όταν ο πανανθρώπινος πόνος παραβίασε τον ουρανό, σε μια ήσυχη νύχτα του Δεκέμβρη, στο στάβλο της Βηθλεέμ, άγνωστος από όλους, μη αποδεκτός από όλους, γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Έγινε υιός του ανθρώπου, για να γίνουμε εμείς Υιοί του Θεού. Τυλίχθηκε στα σπάργανα, για να μας απαλλάξει από τα δεσμά της αμαρτίας. Έγινε μικρός, για να μας κάνει μεγάλους. Έγινε πτωχός, για να μας κάνει πλούσιους. Ήρθε κλαίγοντας για να στεγνώσει τα δάκρυά μας. Γεννήθηκε στα ξένα, για να μας οδηγήσει στην ουράνια Πατρίδα μας. Πουθενά δεν βρήκε μια θέση σε όλη την χώρα, για να έχουμε εμείς θέση στη Βασιλεία των ουρανών.
Αγαπητά μου παιδιά,
Η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο με καταναλωτικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι μια εορτή που λειτουργεί ως προσδοκία των Εθνών, ως εκπλήρωση του παραδόξου θαύματος το οποίο αναβαθμίζει και αναγεννά την ανθρώπινη φύση. Μια αναγέννηση που δεν ταυτίζεται με τα πλούσια και πανάκριβα δώρα, με την χορευτική μουσική, το φαγοπότι και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ στα ρεβεγιόν. Όλα αυτά απέχουν πολύ από τα δικά μας Χριστούγεννα, που μας αποκαλύπτουν, ότι ο Θεός μας γεννιέται ως απλός άνθρωπος, ήσυχα, ειρηνικά, ταπεινά, φτωχικά, αλλά γεμάτος από αγάπη, μέσα σε ένα φτωχικό και ταπεινό σπήλαιο, δίνοντας την δυνατότητα σε όλους εμάς, τόσο απλά και ουσιαστικά, να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, να υψωθούμε στον ουρανό και να βιώσουμε την δική Του δόξα ως «θεοί κατά χάριν».
Το νόημα των Χριστουγέννων είναι η πίστη μας στο κέντρο της Χριστιανικής ζωής μας, που είναι η σάρκωση του Θεού και Λόγου, η οποία συμβολίζεται και εκφράζεται με ένα σπήλαιο. Ένα σπήλαιο που χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια για να ανακαλυφθεί.
Για να μπούμε στην φάτνη Εκείνου, δεν αρκεί η θρησκευτική γνώση. Δεν φθάνει να γνωρίζουμε που βρίσκεται η Βηθλεέμ. Χρειάζεται η θερμή διάθεση και η σταθερή απόφαση να βαδίσουμε με καθαρή καρδιά τον δρόμο της ταπεινώσεως και της αγάπης.
Ας αρχίσουμε να αναζητάμε τον αστέρα που θα φωτίσει την δική μας φάτνη. Μια φάτνη που όσο ταπεινή κι αν είναι, ο Χριστός θα την καταδεχθεί και θα την κατοικίσει. Ας φέρουμε το νόημα των Χριστουγέννων στη ζωή μας διαρκώς και μέσα στο νέο χρόνο που σε λίγο θα φθάσει, αλλά και σε όλη τη ζωή μας.
Το πνεύμα και το νόημα των Χριστουγέννων, θα δίνει ουσία και δύναμη στη ζωή μας, γιατί θα παύουμε να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και θα ασχολούμαστε με τον ίδιο τον Θεό.
Παιδιά μου,
«Χριστός γεννάται δοξάσατε».
Η ανθρωπότητα οδοιπορούσε κατάκοπη και αποθαρρυμένη. Δεν γνώριζε ούτε τον πραγματικό σκοπό, ούτε τον προορισμό του ανθρώπου. Επικρατούσε φρικτή ειδωλολατρεία, ζοφερό σκοτάδι σ’ όλην την προχριστιανική ανθρωπότητα. Οι πρωτόπλαστοι μετά την πτώση έχασαν τον Παράδεισο και την ευτυχία τους. Μπήκε στη ζωή τους η αμαρτία, ο πόνος και ο θάνατος, φυσικός και ηθικός. Ο Πανάγαθος Πατέρας έδωσε στους πρωτόπλαστους που θρηνούσαν, το Πρωτευαγγέλιο για τον Λυτρωτή, ο οποίος θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως (Γεν.3,15).
Η υπόσχεση του Θεού μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα σε όλους τους λαούς. Η προσδοκία του Λυτρωτή και της επανόδου της χρυσής εποχής, της αρχικής παραδείσιας καταστάσεως, εφώτιζε τα σκοτάδια και απάλυνε τον πόνο για την απώλεια του παραδείσου.
Ήταν παγκόσμια η προσδοκία για τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή. Ήταν μια μη συνειδητή, μια ασίγαστη νοσταλγία της ανθρώπινης ψυχής. Αυτή η νοσταλγία πρόβαλε από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής των προχριστιανικών λαών, ως η μόνη ελπίδα για την λύση του πανανθρώπινου δράματος, του χωρισμού Θεού και ανθρώπου. Και όταν συμπληρώθηκε ο καιρός, όταν ο πανανθρώπινος πόνος παραβίασε τον ουρανό, σε μια ήσυχη νύχτα του Δεκέμβρη, στο στάβλο της Βηθλεέμ, άγνωστος από όλους, μη αποδεκτός από όλους, γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Έγινε υιός του ανθρώπου, για να γίνουμε εμείς Υιοί του Θεού. Τυλίχθηκε στα σπάργανα, για να μας απαλλάξει από τα δεσμά της αμαρτίας. Έγινε μικρός, για να μας κάνει μεγάλους. Έγινε πτωχός, για να μας κάνει πλούσιους. Ήρθε κλαίγοντας για να στεγνώσει τα δάκρυά μας. Γεννήθηκε στα ξένα, για να μας οδηγήσει στην ουράνια Πατρίδα μας. Πουθενά δεν βρήκε μια θέση σε όλη την χώρα, για να έχουμε εμείς θέση στη Βασιλεία των ουρανών.
Αγαπητά μου παιδιά,
Η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο με καταναλωτικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι μια εορτή που λειτουργεί ως προσδοκία των Εθνών, ως εκπλήρωση του παραδόξου θαύματος το οποίο αναβαθμίζει και αναγεννά την ανθρώπινη φύση. Μια αναγέννηση που δεν ταυτίζεται με τα πλούσια και πανάκριβα δώρα, με την χορευτική μουσική, το φαγοπότι και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ στα ρεβεγιόν. Όλα αυτά απέχουν πολύ από τα δικά μας Χριστούγεννα, που μας αποκαλύπτουν, ότι ο Θεός μας γεννιέται ως απλός άνθρωπος, ήσυχα, ειρηνικά, ταπεινά, φτωχικά, αλλά γεμάτος από αγάπη, μέσα σε ένα φτωχικό και ταπεινό σπήλαιο, δίνοντας την δυνατότητα σε όλους εμάς, τόσο απλά και ουσιαστικά, να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, να υψωθούμε στον ουρανό και να βιώσουμε την δική Του δόξα ως «θεοί κατά χάριν».
Το νόημα των Χριστουγέννων είναι η πίστη μας στο κέντρο της Χριστιανικής ζωής μας, που είναι η σάρκωση του Θεού και Λόγου, η οποία συμβολίζεται και εκφράζεται με ένα σπήλαιο. Ένα σπήλαιο που χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια για να ανακαλυφθεί.
Για να μπούμε στην φάτνη Εκείνου, δεν αρκεί η θρησκευτική γνώση. Δεν φθάνει να γνωρίζουμε που βρίσκεται η Βηθλεέμ. Χρειάζεται η θερμή διάθεση και η σταθερή απόφαση να βαδίσουμε με καθαρή καρδιά τον δρόμο της ταπεινώσεως και της αγάπης.
Ας αρχίσουμε να αναζητάμε τον αστέρα που θα φωτίσει την δική μας φάτνη. Μια φάτνη που όσο ταπεινή κι αν είναι, ο Χριστός θα την καταδεχθεί και θα την κατοικίσει. Ας φέρουμε το νόημα των Χριστουγέννων στη ζωή μας διαρκώς και μέσα στο νέο χρόνο που σε λίγο θα φθάσει, αλλά και σε όλη τη ζωή μας.
Το πνεύμα και το νόημα των Χριστουγέννων, θα δίνει ουσία και δύναμη στη ζωή μας, γιατί θα παύουμε να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και θα ασχολούμαστε με τον ίδιο τον Θεό.
Παιδιά μου,
«Χριστός γεννάται δοξάσατε».
Χρόνια Πολλά! Καλά Χριστούγεννα και ευλογημένα!
Ο Επίσκοπός σας
† Ο Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος"
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου