Ο Λημνιός DJ που από την «κόλαση» του εγκεφαλικού, βρέθηκε μέσα σε μία δεκαετία στον «παράδεισο» της ζωής που ονειρευόταν πάντα!
Ψαχουλεύοντας κανείς ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν βιώσει ακραίες καταστάσεις στη ζωή τους, μπορεί πραγματικά να αναθεωρήσει για την ίδια του τη ζωή. Να δει τα πράγματα διαφορετικά. Να αντιληφθεί καταστάσεις από άλλη προοπτική. Είναι μάλλον πολύ τετριμμένο να πούμε πως όταν πολεμήσεις με τον θάνατο και τον νικήσεις, τότε εκτιμάς τις απλές απολαύσεις της καθημερινότητας, με προπύργιο αυτών, την υγεία σου, όμως αποκτά τεράστια αξία η κουβέντα αυτή όταν λέγεται από κάποιον που πραγματικά έχει ζήσει μια τέτοια ακραία κατάσταση!
Του Κυριάκου Μελλίδη
Δεν είμαστε σε θέση να διαφωνήσουμε με τον Γιώργο πάνω σε αυτό. Δε θέλουμε να το κάνουμε, γιατί ξέρουμε πως εκείνος μπορεί καλύτερα από πολλούς συνανθρώπους του (και σίγουρα από εμάς) να ξέρει πως είναι η ζωή να σου υψώνει ένας τοίχος που μοιάζει απροσπέλαστο, αλλά εσύ να έχει τη δύναμη, τη θέληση, την αποφασιστικότητα, να το γκρεμίσεις και από τα χαλάσματά του να χτίσεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν. Από την αρχή. Από το μηδέν, με στόχο την πραγματοποίηση ενός ονείρου που κάποτε έμοιαζε τόσο απομακρυσμένο, όμως πια είναι η (ονειρεμένη) σου πραγματικότητα!
Ήταν το όχι και τόσο μακρινό 2001 όταν ο Γιώργος Ορφανίδης, ένα 27χρονο… παιδί ακόμη ουσιαστικά, που είχε μεγαλώσει και αρχίσει να σταδιοδρομεί στον τόπο καταγωγής του, τη Λήμνο, χτυπιέται αιφνίδια από εγκεφαλικό. Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν, όπως ο ίδιος επισημαίνει παρακάτω, υπήρξαν δύσκολα για τον ίδιο και τους οικείους του.
Το 2006 θέλοντας να αφήσει πίσω την χειρότερη «παρένθεση» της ζωής του, αποφασίζει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ανοίγοντας το μαγαζί «Kick-Off» στην κεντρική λεωφόρο της Μύρινας, το οποίο και είχε μεγάλη απήχηση στο νεανικό κοινό έως και το 2010 που έκλεισε, στις απαρχές της οικονομικής κρίσης.
Δύο χρόνια μετά, ο ίδιος αποφασίζει πως ήρθε η ώρα για ένα ακόμη μεγαλύτερο και αποφασιστικότερο βήμα, αφήνοντας το νησί για την Αθήνα και τη μόνιμη εγκατάσταση στην πρωτεύουσα. Η τετραετία 2012-2016 σημαίνει τόσα για τον Γιώργο, όσα δε μπορούμε εμείς να περιγράψουμε, παρά μόνο ο ίδιος, στην αποκλειστική συνέντευξη που είχαμε τη χαρά και την τιμή να μας παραχωρήσει.
WHO IS WHO
Ονομ/μο: Γιώργος Ορφανίδης (DJ Gio)
Ημ. Γεν.: 11/11/74 (41 ετών)
Καταγωγή: Λήμνος
Τόπος Κατοικίας/Εργασίας: Αθήνα
Επάγγελμα: DJ (1990-σήμερα)
Έχει εργαστεί: «Mistral» Disco, «Ανεμόεσσα», «Στράτος», «Καραγκιόζης», «Νεφέλη» (Λήμνος), «Melouk» (Χαλάνδρι), «Mondrian» (Χαλάνδρι), «Pairidaeza» (Αθήνα), «Noel» (Αθήνα) – Ιδιοκτήτης «Kick-Off» (2006-2010, Λήμνος)
Το εγκεφαλικό το έπαθες σε μία ηλικία που είναι γεγονός ότι ένας άνθρωπος «φτιάχνει» τη ζωή του, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.
«Όταν λέω σε όλους πως 27 ετών έπαθα κάτι τέτοιο, πραγματικά κανείς δεν το πιστεύει. Ήμουν στην καλύτερη ηλικία. Στα ντουζένια μου, που λένε. Ετοιμαζόμουν να… ανοίξω τα φτερά μου. Να όμως που τα έχω ανοίξει αυτή τη στιγμή!
Όταν παθαίνεις κάτι τέτοιο, εκείνη τη στιγμή πρέπει να γίνεις από μόνος σου γιατρός, από μόνος σου στήριγμα του εαυτού σου. Δυνατός. Ειλικρινά, δεν το εύχομαι σε κανέναν ποτέ να πάθει αυτό το πράγμα. Έχω αναθεωρήσει όλη μου τη ζωή μετά από αυτό. Έχω γίνει πολύ καλύτερος σε κάποια πράγματα. Αν ήξερα πως θα περάσω όλο αυτό, για να φτάσω τελικά εδώ που είμαι, τι να πω… Χαλάλι!
Παρότι ήμουν σε τέτοια κατάσταση που είχα κλειστά τα μάτια μου και έβλεπα καταστάσεις όπως π.χ. να έχω βγει από το σώμα μου και να πρέπει να πάρω την απόφαση να ξαναμπώ μέσα ή να φύγω για τον άλλο κόσμο, είναι τέτοιες στιγμές που αποφασίζεις πως πρέπει να μείνεις γιατί έχεις ακόμη να προσφέρεις, να ζήσεις. Και αυτό έκανα!
Τον ένα μου ανιψιό τότε (ο μικρότερος δεν είχε γεννηθεί ακόμη) δεν τον χάρηκα όπως θα ήθελα. Το “ντιτζεϊλίκι” επίσης. Δεν έκανα σε εκείνη την ηλικία και τη φάση της ζωής μου όσα θα ήθελα να κάνω πραγματικά.»
Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να ξεπεράσεις αυτό που έπαθες; Πόσο καιρό σου πήρε για να αρχίσεις να το ξεπερνάς ψυχολογικά κυρίως;
«Όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι, ήταν ό,τι πιο δύσκολο πιστεύω. Θεωρώ πως 3,5 χρόνια μετά το εγκεφαλικό άρχισα σταδιακά να το ξεπερνάω. Πλέον, σήμερα, είμαι χωρίς αμφιβολία στην καλύτερη φάση της ζωής μου!»
Δυστυχώς, ακούμε και βλέπουμε γύρω μας πολλούς ανθρώπους και πολύ συχνά και νέους ακόμη, να αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα με την υγεία τους. Πόση πραγματικά δύναμη χρειάζεται για να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο;
«Μέσα μου, τότε, πίστευα πως δεν έχω τόση δύναμη ώστε να τα καταφέρω. Όταν όμως σου παρουσιάζεται ένα πρόβλημα, πρέπει να τη βρεις και τη βρίσκεις τη δύναμη και τη θέληση. Εγώ, εν τέλει, τη βρήκα και αυτό συνέβη γιατί έβλεπα πως βελτιωνόταν η κατάστασή μου και από εκεί αντλούσα δύναμη ώστε να μην τα παρατήσω ποτέ. Σίγουρα αν έβλεπα πως μένω στάσιμος, τότε δε θα έκανα τίποτα. Φυσικά σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε πως το σημαντικότερο ενδεχομένως ρόλο τον έπαιξαν οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου και με στήριζαν καθημερινά σε όλο αυτό που περνούσα. Η οικογένειά μου με βοήθησε πάρα πολύ εκείνο το διάστημα και φυσικά ακόμη και σήμερα, όπως και φίλοι μου. Επιπλέον, πια υπάρχει και η κοπέλα μου που με στηρίζει απίστευτα!»
Όταν κάποιος άνθρωπος παθαίνει κάτι το τόσο σοβαρό, πολλές φορές αυτό του αφήνει κάποιο στίγμα στο σώμα ή τον οργανισμό του γενικότερα. Αυτό ειδικά στις μέρες μας, είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει την εκδήλωση ρατσιστικών και προσβλητικών συμπεριφορών από τους γύρω του. Εσύ έχεις ζήσει τέτοιες καταστάσεις;
«Όταν έχεις κάποιο σωματικό ελάττωμα, αυτό είναι σίγουρα κάτι που δε σε κάνει να αισθάνεσαι ευχάριστα. Από τότε που έπαθα το εγκεφαλικό, μέχρι και το 2014 μπορώ να πω, με το… έξω ένιωθα λίγο περίεργα. Είχα ένα, τρόπον τινά, κόμπλεξ με τον εαυτό μου. Ένιωθα πηγαίνοντας οπουδήποτε, πως λόγω του προβλήματός μου, με κοιτούσαν χιλιάδες μάτια. Σίγουρα στο νησί, με την κοινωνία να είναι πιο κλειστή, όντως πολλές φορές με κοιτούσαν. Εδώ στην Αθήνα, όπως είναι λογικό γιατί είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, δε θα κάτσει κάποιος να ασχοληθεί με το περπάτημά μου. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι. Όσο ευχάριστα και να νιώθω και να περνάω εδώ, πάντα το μυαλό μου είναι πίσω στη Λήμνο και το σκέφτομαι το νησί!»
Το 2006, πέντε χρόνια μετά το σοβαρό περιστατικό υγείας που βίωσες, ανοίγεις ένα μαγαζί -κάτι σαν- internet café, με το όνομα «Kick-Off» και έντονο το αθλητικό στοιχείο. Πες μας για την επαγγελματική σου αυτή κίνηση και το πώς προέκυψε στη ζωή σου.
«Το Kick-Off το 2006 αποτελούσε ένα μαγαζί διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα internet café της Λήμνου εκείνη την περίοδο. Προσπάθησα με αυτή την κίνηση να ξεφύγω από τα δεδομένα του νησιού. Αυτό που είχα τότε στο μυαλό μου, ήταν οποιαδήποτε επαγγελματική κίνηση κάνω, να ξεφύγει από τα όσα μέχρι εκείνη την εποχή είχε η Λήμνος. Από εκεί και πέρα, πάντα στο μυαλό μου, ακόμη και εκείνο το διάστημα που είχα το μαγαζί αυτό, ήταν να παίξω μουσική, να σταδιοδρομήσω στο επάγγελμα του DJ, να κατέβω Αθήνα να βρω δουλειά. Ήταν πάντα το όνειρό μου αυτό και ο πρωταρχικός μου στόχος! Στις αρχές της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε μέχρι και σήμερα, πήρα την –πολύ εύλογη όπως αποδείχθηκε- απόφαση, να το κλείσω το μαγαζί. Αυτή η επαγγελματική κίνηση που έκανα ήταν και μια απάντηση στον εαυτό μου πως μπορώ πια ξανά μετά από αυτό που μου συνέβη να ορθοποδήσω και να τα καταφέρω στη ζωή μου!»
Ανέφερες παραπάνω πως έχεις αναθεωρήσει για το πώς βλέπεις τα πράγματα στη ζωή σου. Πες μας πραγματικά, πόσο διαφορετικά εκτιμά ένας άνθρωπος που θα ζήσει ένα τόσο ακραίο περιστατικό υγείας, τα απλά πράγματα στη ζωή;
«Ειλικρινά αναθεώρησα όλη την προοπτική με την οποία ζω την καθημερινότητά μου και αντιμετωπίζω το καθετί μου συμβαίνει. Μετά από αυτό που μου συνέβη απλά το να χτυπήσω το πόδι μου ή το χέρι μου για παράδειγμα, δε με απασχολεί. Γιατί είναι πταίσμα μπροστά στο τι πολύ σοβαρό μπορείς να πάθεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Αν δε χαίρεις άκρας υγείας, ώστε να μπορείς να ζήσεις όπως θες, δεν κάνεις τίποτα! Μερικές φορές που βλέπω τον κόσμο να περπατά φυσιολογικά, χωρίς κάποιο πρόβλημα, όπως αυτό που έχω εγώ, μπορεί από μέσα μου να ζηλεύω και να λέω “γιατί να μην είμαι κι εγώ έτσι και να μπορώ πολύ πιο εύκολα να κάνω τη δουλειά μου”, αλλά το να πω στη φάση που είμαι σήμερα πλέον “Δόξα τω Θεώ”, είναι λίγο. Βλέπω πως με ανταμείβει η ζωή και γι’ αυτό συνεχίζω ακάθεκτος!»
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στους νέους ανθρώπους -με τους οποίους μεταξύ άλλων συναναστρέφεσαι και πάρα πολύ- σε αυτή τη δύσκολη κοινωνική και οικονομική συγκυρία που βιώνουμε;
«Όλα τα πρωτεύοντα για μένα όσον αφορά τους νέους ανθρώπους στις μέρες μας, είναι για κάποιους άλλους και κυρίως γι’ αυτούς που μας κυβερνάνε, δευτερεύοντα, ως φαίνεται! Για μένα, από τη στιγμή που δεν έχουμε λύσει πρώτα και πάνω απ’ όλα το θέμα της υγείας, δε μπορούμε να μιλάμε για τίποτα. Είναι το βασικότερο όλων αυτό!
Αυτό που θέλω να πω ανοιχτά προς τους νέους είναι ποτέ, μα ποτέ, να μην παραδίνονται στις ορέξεις καθενός άλλου πλην των ίδιων. Πρέπει να καθίσει καθένας να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει και να καταφέρει στη ζωή του, τι θέλει, ώστε να προχωρήσει. Δεν υπάρχουν τρίτοι στη ζωή του καθενός. Μόνο ο ίδιος και η οικογένειά του. Αυτά που λέω τώρα ακούγονται τετριμμένα. Κι εγώ ο ίδιος τα έλεγα έτσι απλά για να τα λέω πριν πάθω το εγκεφαλικό, όμως πλέον μετά από όλο αυτό τα λέω και τα εννοώ 100%!
Στο νοσοκομείο που ήμουν, όταν το έπαθα, με κουβαλούσαν δύο. Αν σκεφτώ λοιπόν πως τότε με κουβαλούσαν δύο άνθρωποι για να κινηθώ και τώρα είμαι εδώ και κάνω και αυτό που θέλω και μου αρέσει, είναι απίστευτο συναίσθημα! Στηρίχθηκα στις δυνάμεις μου και τα κατάφερα. Κανείς δεν πρέπει να το βάζει κάτω.»
Αυτό που θυμόμαστε και από το «Kick-Off» είναι πως έχεις σε μεγάλο βαθμό τον αθλητισμό στη ζωή σου. Φαίνεται πως είναι κάτι που πάντα σε απασχολούσε. Ασχολείσαι ακόμη με αυτό το κομμάτι;
«Με τον αθλητισμό πάντα ασχολούμουν και ιδιαίτερα πριν το εγκεφαλικό έπαιζα και ποδόσφαιρο. Μετά άνοιξα το “Kick-Off” που όπως είπαμε είχε αθλητικό στυλ και περιεχόμενο. Σίγουρα πλέον με την επαγγελματική μου καριέρα ως DJ δεν ασχολούμαι τόσο όσο παλαιότερα. Όταν είσαι σε αυτό τον χώρο δουλεύεις, ως επί το πλείστον, βράδυ και γνωρίζεις πολλά άλλα πράγματα.»
Πως έχει λοιπόν η κατάσταση σήμερα στον χώρο; Θα λέγαμε πως στη χώρα μας τουλάχιστον, το επάγγελμα του DJ γνωρίζει κορεσμό.
«Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε, είναι πως όπως και σε πολλούς άλλους κλάδους, έτσι και σε εμάς, ο άνθρωπος DJ έχει αντικατασταθεί από το μηχάνημα που λέγεται υπολογιστής. Το εκάστοτε μαγαζί είναι προφανές πως βάζοντας μία playlist με τραγούδια να παίζει, γλιτώνει τα χρήματα που θα έδινε στον DJ. Επίσης, πρέπει να πούμε πως άλλο είναι ο DJ σε κλαμπ βράδυ, άλλο ο ραδιοφωνικός παραγωγός κλπ. Έχω ακούσει πάρα πολλούς να παίζουν μουσική σε μαγαζιά. Αυτό που με νοιάζει πάνω απ’ όλα είναι να μην κουράζονται τα αυτιά μου και φυσικά είναι αυτό θέλω να πετυχαίνω και εγώ. Ο πελάτης να μην κουράζεται από τη μουσική που παίζω στο μαγαζί που δουλεύω.»
Σε αυτό το σημείο να πούμε και δυο λόγια για το νησί μας. Τη Λήμνο, όπου ζήσαμε αρκετά χρόνια. Στο κομμάτι της διασκέδασης, έχουμε κάνει προόδους σε σχέση με παλιότερα; Χωράνε επιδιορθώσεις στο θέμα μαγαζί-νύχτα-διασκέδαση;
«Θεωρώ πως βήματα μπροστά σε αυτό το κομμάτι έχει κάνει η Λήμνος σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Όμως πρέπει να κάνει κι άλλα. Έχει το περιθώριο σίγουρα και πρέπει οι άνθρωποι που ασχολούνται να το κοιτάξουν αυτό. Τώρα ειδικά με τους φοιτητές, αλλά και τα καλοκαίρια με τον αρκετά αναπτυγμένο τουρισμό, μπορούν να γίνουν βήματα προς την περαιτέρω ανάπτυξη του κομματιού αυτού. Ειδικά θα έλεγα η ύπαρξη πια φοιτητικής ζωής στο νησί είναι ένα μεγάλο συν για τη νυχτερινή διασκέδαση στον τόπο μας και πρέπει να το δουν οι ντόπιοι πιο… ανοιχτά αυτό!»
Κάποιο άλλο μήνυμα που θες να περάσεις μέσω της συνέντευξης αυτής προς τον κόσμο;
«Κάτι που θέλω να πω, ως ένας άνθρωπος που –πέρα από το πρόβλημα που αντιμετώπισα- ήρθε στην Αθήνα και απασχολείται ως DJ, είναι ότι όποιος το έχει αυτό ως όνειρο και επιδίωξη και πραγματικά το θέλει, να έρθει στην πόλη αυτή και να το προσπαθήσει. Να το τολμήσει. Εγώ ήμουν, μεταξύ άλλων, και τυχερός. Η τύχη όμως συνήθως ευνοεί αυτόν που προσπαθεί, που επιμένει, που το θέλει πολύ και ανταμείβεται!»
Ποιοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι στους οποίους θέλεις να πεις ένα ξεχωριστό «ευχαριστώ» μέσα από εδώ;
«Θέλω να ευχαριστήσω προπάντων την οικογένειά μου. Τη μητέρα μου, τον πατέρα μου (πλέον δε ζει). Φυσικά τα ανίψια μου, από τα οποία πήρα πάρα πολύ δύναμη και εννοείται πως θέλω να πω ευχαριστώ, για αυτά τα τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ στην Αθήνα, την σύντροφό μου, μέσα από την καρδιά μου. Ήταν το στήριγμά μου σε πάρα πολλά. Ακόμη και στο πως μπορώ πια να βλέπω τη ζωή μου πολύ πιο χαλαρά και θετικά!»
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου