«Το καλοκαίρι του 2007 πάτησα το πόδι μου στη Λήμνο για πρώτη φορά. Όχι για διακοπές, αλλά για να υπηρετήσω τη θητεία μου στον στρατό. Εκεί θα περνούσα τους υπόλοιπους επτάμισι μήνες (μέχρι και να απολυθώ δηλαδή).
Το καλοκαίρι ήταν ωραία! Μπάνια, κόσμος, φαΐ... Τα βράδια που είχαμε διανυκτέρευση πηγαίναμε για ποτό είτε στον Καραγκιόζη είτε στην Σκάλα και τελικά, αν και μπορούσαμε να επιστρέψουμε για ύπνο, καταλήγαμε να περιμένουμε να ανοίξει ο φούρνος να πάρουμε πρώτα κάτι να φάμε και μετά φεύγαμε.
Το φθινόπωρο έρχονταν τουρίστες/τουρίστριες από Αυστραλία και συνήθως εμφανίζονταν στην πύλη της Λέσχης Αξιωματικών και πείραζαν τους σκοπούς πίσω από την καγκελόπορτα.
Ο χειμώνας ήταν αλλιώς. Πιο ήρεμα. Τηλέφωνο στον Παυλάρα να μας πάει με το ταξί στη Μύρινα, internet cafe για να μιλήσουμε με κανένα άνθρωπο που δεν είναι φαντάρος, γεύμα από το Souvlaki Bar και μετά πίσω για ύπνο.
Η τελευταία μου μέρα στο νησί ήταν η 7ή Φλεβάρη του 2008. Ο Φρέντυ, ο Κώστας, ο Ανέστης και ο Λευτέρης είναι ακόμα εκεί και ο Φίλιππος πηγαίνει τα καλοκαίρια. Δεν ξέρω αν και τι έχει αλλάξει από τότε. Ίσως πολλά, ίσως τίποτα.
Το μόνο που ξέρω, είναι πως ο φιλαράκος, μου ο Φρέντυ, άνοιξε πάγκο με χειροποίητα κοσμήματα μπροστά από το γεφυράκι του Καραγκιόζη».
Αυτά αναφέρει ο σκιτσογράφος πια Κωνσταντίνος Μοσχονάς όταν κλήθηκε να απαντήσει «Ποια είναι η ανάμνηση από το Αιγαίο που έχει χαραχτεί μέσα του και πώς θα την αποτύπωνε στο χαρτί»...
Πηγή: clickatlife.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου