Γράφει ο Μανώλης Ρόκκος
Πριν από λίγες ημέρες η αιφνίδια έξοδος του Κώστα από την φθαρτότητα του κόσμου, μας συγκλόνισε.
Η ψυχή του βρίσκεται πια στο έλεος και την κρίση του Μεγάλου Θεού και Δημιουργού και Πλάστη μας, και όλοι μας συγγενείς και φίλοι λυπούμαστε γι αυτόν τον αποχωρισμό, αλλά όχι «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα» κατά τον Απόστολο (Θεσσαλ. Αδ,13), αφού πιστεύουμε ορθόδοξα στην Ανάσταση του Χριστού που μας παρέχει τη βεβαιότητα για τη δική μας προσωπική συνανάσταση.
Λυπούμαστε ως χοϊκοί άνθρωποι. Η λύπη μας πηγάζει από τη συνείδηση ότι ο θάνατος είναι το τραγικότερο γεγονός στην πορεία του κόσμου και της ανθρωπότητας.
Μυστήριον ο θάνατος.
Ο υμνωδός Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφωνεί στην εξόδιο ακολουθία «Ὧ τοῦ θαύματος! Τί τὸ περὶ ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ, καὶ συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ» Γι αυτό θρηνούμε οι χριστιανοί. Διότι «φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2, 24) και «ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται».
Αισθανόμαστε όμως χαρά για την εν Χριστώ σωτηρία διότι, μέσα στον θάνατο του Χριστού μας, εγκρύπτεται η βεβαιότητα της Αναστάσεως και σωτηρίας μας.
Ο Θεός επέτρεψε να μας εγκαταλείψει ο Κώστας απρόσμενα, αιφνίδια. Εκείνος γνωρίζει τον λόγο. Ο σοφός ορθόδοξος λαός μας λέει ότι ο Θεός όποιους αγαπά τους παίρνει νέους κοντά Του. Νέος «ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. 4,11)
Είμαστε βέβαιοι ότι ισχύει και για τον Κώστα ο προφητικός λόγος: «Δίκαιος ἐάν φθάση τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γάρ τίμιον, οὐ τό πολυχρόνιον, οὐδέ ἀριθμῶ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιά δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις, καί ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος»(Σοφ. Σολ. 4, 7α).
Όσοι γνωρίσαμε εκ του σύνεγγυς τον Κώστα πιστεύουμε ότι ο λόγος αυτός προσδιορίζει και τη δική του πρόωρη εκδημία. Ο Χριστός μας, ως Κύριος της ζωής και του θανάτου γνωρίζει να οικονομεί τα πάντα «προς το συμφέρον» δηλαδή τη σωτηρία μας.
Στον μακαριστό Κώστα, Καπετάνιο της «Παναγίας», ταίριαζε απόλυτα ο λόγος που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, συνιστώντας ως υπόδειγμα τον εαυτό Του «μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι• καὶ ταπεινὸς τῆ καρδία•». Έτσι τον ζήσαμε εμείς οι φίλοι του αλλά και η πολυαγαπημένη οικογένειά του (μητέρα, σύζυγος, παιδιά, αδελφές, εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς)
Με το παράδειγμά του μας δίδαξε, γιατί ήταν «πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῆ καρδία». Η γαλήνη του προσώπου του και της όλης συμπεριφοράς του, ακόμη και στα δύσκολα, ημέρευε τα πάντα. Το γαλήνιο βλέμμα του επιδρούσε κατευναστικά και στον πιο ταραγμένο συνομιλητή του. Δεν άφηνε περιθώρια τρικυμίας. Συγχωρούσε όσους τον στεναχωρούσαν και αδικούσαν.
Είχε σπλάχνα οικτιρμών. Έδινε πατρικές λύσεις. Παρείχε στοργή και προστασία. Δεν υιοθετούσε κατηγορίες. Ήταν ευγενής στο έπακρον. Διακρινόταν από «αρχοντική ευγένεια» κατά την προσφιλή φράση του Αγίου Παϊσίου.
Υπήρξε άκακος και αμνησίκακος. Ποτέ δεν κακολόγησε μπροστά ή πίσω του, όποιον τον πίκρανε.
Η εκδίκηση, ούτε ως λέξη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της καρδιάς του. Είχε μόνιμα σε ενέργεια τον σπόγγο που έσβηνε από τη μνήμη του, λάθη και πάθη και ενέργειες σε βάρος του. Έκανε το καλό και το ξεχνούσε. Άκρως ελεήμων. Το γνωρίζουν αυτό καλά οι ελεηθέντες.
Υπήρξε σταθερός στις φιλίες του ακόμη και όταν τύχαινε να πληγωθεί. Και τούτο, γιατί η καρδιά του είχε μόνο εισόδους, ποτέ και για κανέναν εξόδους.
Ευθύς και ντόμπρος. Ανεπιτήδευτος, αθόρυβος. Έμοιαζε με το αλάτι, που ενώ νοστιμίζει το φαγητό, ποτέ δεν φαίνεται.
Κορωνίδα των χαρισμάτων του Κώστα η απέραντη καλοσύνη του. Τόση ήταν η πηγαία του καλοσύνη, που δεν τον άφηνε κάποιες φορές να διακρίνει τα πρόσωπα από τα προσωπεία. Πάντα είχε τον καλό λογισμό και το χαμόγελο. Ένα χαμόγελο με το ποίο έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, προς την αιώνιο πατρίδα.
Ο παμφίλτατος Κώστας ήταν φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος, φίλεργος, φιλάγαθος, φιλόπατρις, φιλότιμος. Ήταν ο δικός μας Κώστας. Έτσι θα παραμείνει στις καρδιές μας.
Ιδιαίτερα συγκινιόμουν όταν συχνά- πυκνά τον άκουγα στις «κακές ψαριές» και στις «άσχημες καιρικές συνθήκες με τα απαγορευτικά» να δοξολογεί τον Θεό με πρόσωπο ιλαρό και γελαστό. Αυτό το «Δόξα σοι ο Θεός» έβγαινε μέσα από τη ψυχή του. Και μόνο αυτό, πιστεύω ότι ήδη τον έχει καταστήσει συμπολίτη των Αγίων.
Ο Κώστας, θα μείνει για πάντα στο νου και στην καρδιά όλων μας, συγγενών και φίλων, αφήνοντας μια ισχυρή παρακαταθήκη, ένα βαρύ κώδικα άυλων αξιών που τον φέρνει κοντά στον θρόνο του Δικαιοκρίτη Θεού.
Με αυτή την προσδοκία, την προσδοκία της κοινής Αναστάσεως και με την ελπίδα της νέας μας συνάντησης «ἐν τῇ Ἀνεσπέρω ἡμέρα τῆς βασιλείας του Θεού», τον αποχαιρετούμε.
Ευχόμαστε, ο Πανάγαθος Θεός να τον κατατάξει μετά των δικαίων και να χαρίζει βάλσαμο στον πόνο της οικογένειάς του, και σε όλους τους συγγενείς και εμάς τους φίλους του.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου