Γράφει ο Σαββίδης Δημήτρης
Κάθε ταξίδι είναι ένα ταξίδι που γίνεται και μέσα μας. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, οι συνταξιδιώτες σου αλλά και ο τόπος, συνηγορούν στο να είναι ένα ταξίδι ιδιαίτερο, μοναδικό. Θα ξεκινήσω, λοιπόν, από τον τόπο, τη Λήμνο, που φιλοξένησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ψυχές μας.
Κάθε ταξίδι είναι ένα ταξίδι που γίνεται και μέσα μας. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, οι συνταξιδιώτες σου αλλά και ο τόπος, συνηγορούν στο να είναι ένα ταξίδι ιδιαίτερο, μοναδικό. Θα ξεκινήσω, λοιπόν, από τον τόπο, τη Λήμνο, που φιλοξένησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ψυχές μας.
Η Λήμνος έχει τη δική της ενέργεια. Είναι μια ενέργεια δυνατή και μαλακή ταυτόχρονα. Σαφώς θα επηρέασε το γενικότερο κλίμα το γεγονός ότι την επισκεφθήκαμε μετά το Πάσχα, μετά δηλαδή το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης που έτσι κι αλλιώς ανακαινίζει το Σύμπαν, πόσο μάλλον τους ανθρώπους, είτε το καταλαβαίνουν συνειδητά είτε όχι.
Η Λήμνος συνυπάρχει με τον Άθω. Είναι τόσο δυνατή η παρουσία του Ιερού Όρους της Χαλκιδικής που νομίζεις ότι οι προσευχές των μοναχών έρχονται με τον αέρα και πλημμυρίζουν τα βουνά, τα χωράφια, τα λιμάνια και τις καρδιές. Το ιερό έτσι και αλλιώς αναβαθμίζει έναν τόπο, πόσο μάλλον όταν παντού συναντάς εκκλησίες, ξωκλήσια και τη βεβαιότητα ότι η θρησκευτική ζωή είναι μια καθημερινή ζωή.
Ο Άθως καθώς κατηφορίζουμε προς την Μύρινα
Ένα παράδειγμα ήταν η εικόνα της Παναγίας της Κακαβιώτισσας, που το πραγματικό της όνομα είναι Ρόδο το Αμάραντο. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή η εικόνα παραδόθηκε από τον τελευταίο μοναχό που άφησε το βουνό Κάκαβος και εμπιστεύτηκε την εικόνα της Παναγίας σε έναν αγροκτηνοτρόφο, με την ευθύνη κάθε Τρίτη μέρα της Λαμπρής, να την ανεβάζει στον τόπο της, δηλαδή ένα ξέσκεπο ξωκλήσι που στεγάζεται μέσα σε έναν βράχο του βουνού. Όταν κάναμε τη διαδρομή μαγευτήκαμε από το τοπίο, αλλά κυρίως από την καθαρότητα του τόπου. Το προσκύνημά μας, που μας άφησε μια ιδιαίτερη αίσθηση ανάτασης, μας οδήγησε να αναζητήσουμε τον άνθρωπο –φύλακα της εικόνας, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να την φέρει στο ξενοδοχείο που μέναμε. Έτσι στην είσοδο του ξενοδοχείου, γνωρίσαμε τον κο Στέφανο, ο οποίος κάθε δύο και τρείς μέρες κάνει αυτή τη διαδρομή, μίας ώρας περίπου με αρκετή ανάβαση, και φροντίζει το χώρο της Παναγίας. Προσκυνώντας την Παναγιά, συμμετείχαμε και εμείς σε μια βαθειά ιστορία πίστης, αφοσίωσης και δύναμης που παραμένει ακόμα ζωντανή και καθορίζει τη ζωή αυτού του τόπου.
Το εκκλησάκι σου αποκαλύπτεται στο τέλος, με το τελευταίο βήμα...
Η εικόνα της Παναγίας της Κακαβιώτισσας που μας τίμησε να την τιμήσουμε
Η Άνοιξη είναι καταπράσινη στην Λήμνο. Οι μαλακοί της λόφοι, τα μικρά της χωριά, τα ήσυχα λιμάνια, τα λουλουδιασμένα λιβάδια, όλα αποπνέουν μια ηρεμία που δεν είναι έρημη. Είναι γεμάτη από ησυχία και από μια προσμονή.
Τα λιβάδια που σε ξαφνιάζουν χαρούμενα καθώς πορεύεσαι
Τα αμάραντα λουλούδια βρίσκονται παντού στο νησί
Έτσι και στη Μύρινα την πρωτεύουσα ζήσαμε την καθημερινή ζωή της σε αυτήν την χαρακτηριστική βόλτα από τον τούρκικο στο ρωμέϊκο γιαλό ή την πλατεία Υψιπύλης. Πουθενά δεν υπήρξε η αίσθηση του άγριου τουρισμού, αυτού του μαζικού κλίματος που σαρώνει τις αισθήσεις και ενώ σε εντυπωσιάζει δεν σε αφήνει να αφουγκραστείς τους λεπτούς ήχους του νησιού, αυτό το φως που πηγάζει από την αρχαία τάξη της Ηφαιστείας, της Πολιόχνης και των Καβείριων Μυστηρίων, ζωντανεύει από τη θάλασσα και τον ουρανό του Αιγαίου, καίει σαν κεράκι στις κοινότητες, τα έθιμα, τα πανηγύρια, τις θείες Λειτουργίες.
Οι κίονες στα Καβείρια, μια ζωντανή μνήμη αιώνιας εισόδου...
Στις Αμμοθίνες ζήσαμε τη μαγεία μιας «όασης» ερήμου μέσα στο πράσινο. Πραγματικά το τοπίο σου επιτρέπει να αφεθείς στην αίσθηση ότι είσαι ξαφνικά αλλού. Σιγά-σιγά σε συνεπαίρνει η απέραντη άμμος, σου δημιουργεί αισθήματα ενός ιδιαίτερου ταξιδιού. Και τέλος, καθώς επιστρέφεις και έχεις ξεμπερδέψει με τον δύσκολο χωματόδρομο, με το αίσθημα της δίψας και μιας ξεκούραστης στάσης να γίνεται ολοένα και πιο έντονο, πέφτεις στο χωριό Κατάλακο και παρά την πρώτη εντύπωση ερημιάς, στρίβεις σε μια γωνιά, σε ένα απίστευτο παλιό καφενείο-μαγειρίο, όπου δεν έχει σημασία ούτε η θέα, ούτε τίποτα. Απλά απολαμβάνεις τον τέλειο καφέ και θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που εκείνη την ώρα μαγειρεύουν αμπελοσαρμάδες!!!
Μια απίστευτη αίσθηση στις Αμμοθίνες που μόνον ο τόπος σου παρέχει
Στην Κούταλη, το τοπίο πάλι σου δημιουργεί μια αίσθηση νόστου, έτσι όπως όλα κάθονται ήσυχα κάτω από το φως που γέρνει. Κι εκεί, με την πείνα να μας κυριεύει, χωρίς κάποια ένδειξη, ρωτώντας από δω και από κει, εμφανίζεται ένα χαμόγελο, ένας νέος άνθρωπος, σε έναν νέο χώρο με εξαιρετική κουζίνα. «Γλυκάνισος» το όνομά του εστιατορίου, που βλέπει σε ένα άλσος με αρμυρίκια και τη λιμνοθάλασσα.
Στον Ιερό Ναό του Αγίου Σώζωντα, του πολιούχου Αγίου του Νησιού, είναι σα να βρίσκεσαι στο πουθενά, αλλά ένα πουθενά γεμάτο περιεχόμενο, γεμάτο από την παρουσία κάποιου φωτός ανεξήγητου για τη λογική.
Στο λιμάνι της Μύρινας, τα καϊκια έρχονται κάθε βράδυ με τη ψαριά τους. Εκεί , γνωρίσαμε τους ψαράδες, διαλέγαμε τα ψάρια μας, φροντίζαμε να μας τα ψήνουν σε ένα γειτονικό ουζερί . Αυτή η οικειότητα είναι γλυκιά στα ταξίδια. Οι άνθρωποι κάνουν σε μεγάλο μέρος τον τόπο. Και η επαφή μαζί τους κάνει το ταξίδι να είναι αντάμωση, να αφήνει ζωντανές μνήμες.
Στην πλατεία της Μύρινας, κάθε πρωί απολαμβάναμε το πρωϊνό μας. Πάντα υπήρχε εκεί ένα αεράκι, κάτω από τις φυλλωσιές και η συζήτηση, ο καφές και η μπουγάτσα, ξυπνούσε σιγά-σιγά τις αισθήσεις την ώρα που πλήθος από σπουργίτια τιμούσε ό,τι απόμεινε στα πιάτα στα διπλανά τραπεζάκια. Και η μικρή αυτή διαδρομή από το λιμάνι στην πλατεία και πίσω, είχε πάντα άρωμα γιασεμιού, θυμιάματος, φρεσκοκομμένου καφέ, μαγαζιά ανοιχτά και το φως να τρεμοπαίζει κάτω από το σκέπαστρο το πλημμυρισμένο αμπέλοψη και αγιόκλημα.
Πρωϊνοί συνδαιτημόνες στην πλατεία Υψιπύλης
Το κάστρο της Μύρινας είναι επίσης ένας τόπος. Και λέω τόπος γιατί δεν είναι απλά ένα τοπίο με ωραία θέα στο Αιγαίο, τον Άθω και τους δυο γιαλούς της πρωτεύουσας. Είναι τόπος, γεμάτος ενέργεια, τη νιώθεις να ανεβαίνει από τα πέλματα και να σε οδηγεί στην κορυφή. Είχα την αίσθηση πως θα μπορούσα να καθήσω ώρες εκεί, διαβάζοντας και γράφοντας. Και φυσικά είχα την τύχη να δω τα χαριτωμένα ζαρκάδια του.
Από την πλευρά του κάστρου που ατενίζει το Αιγαίο
Και τα καλά πνεύματα του Κάστρου
Το νησί είναι γεμάτο εκπλήξεις. Με αυτήν την κατάθεση που κάνω δεν επιχειρώ να το παρουσιάσω τουριστικά. Έτσι κι αλλιώς αυτό το κάνουν οι τουριστικοί οδηγοί και οι σχετικές ιστοσελίδες. Με αυτήν την κατάθεση θέλω να πω απλώς ένα ευχαριστώ στον τόπο και τους ανθρώπους της Λήμνου, που γλυκά, χαρούμενα και απλά μας φιλοξένησαν.
Ευχαριστώ…
Σαββίδης Δημήτρης
Δημοσιογράφος ΕΔΣΤΕ
Παραγωγός του StarClassic Radio
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου