Στην βραδινή πτήση από την Αθήνα προς την Λήμνο, πρόσφατα, στο μπροστινό κάθισμα, αυτό δίπλα στο παράθυρο, καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία και δίπλα της καθόταν ο σύζυγός της.
Το ζεύγος αυτό είχε τραβήξει την προσοχή μου νωρίτερα, από την αίθουσα της αναμονής ακόμα γιατί ξεχώριζαν. Είχαν πολλά να πούνε μεταξύ τους, ήταν ευγενικοί, τρυφεροί ο ένας προς τον άλλον.
Ξαφνικά, η κυρία κολλάει -κυριολεκτικά- το πρόσωπό της στο παράθυρο με τόση ένταση και προσοχή που θα μου μείνει αξέχαστη.
Μακριά, πέρα στον ορίζοντα που τον φωτίζει ο έναστρος ουρανός διακρίνονται τα πρώτα φώτα της Λήμνου.
Το αστραφτερό, περιποιημένο αεροπλάνο της «Αegean Airlines» πλησιάζει το νησί με γοργή ταχύτητα.
Τα φώτα τώρα φαίνονται πολύ πιο καθαρά. Διακρίνονται πια ολόκληρα χωριά.
Τώρα, τα ανήσυχα μάτια τη κυρίας ψάχνουν με μεγαλύτερη ακόμα ένταση να διακρίνουν κάτι, προφανώς ένα κομμάτι του εαυτού της, που άφησε πίσω.
Εμεινε έτσι κολλημένη στο παράθυρο μέχρι την προσγείωση του αεροπλάνου, κρατώντας το χέρι του συζύγου της.
Ηταν φανερό ότι ήταν ομογενείς.
Στην Αμερική μένετε, ρώτησα τον σύζυγό της όταν πια σηκωθήκαμε για να αποβιβαστούμε.
Οχι, στο Σίδνεϊ μου απάντησε.
Το σφιχτά κολλημένο πρόσωπο στο τζάμι του αεροπλάνου για μια πρώτη ματιά της πατρώας γης, αυτή η απερίγραπτη αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκε, αν και θα ζει πολλά χρόνια στο μακρινό μεν αλλά πια αγαπημένο Σίδνεϊ, η εικόνα αυτή, περισσότερο από οποιαδήποτε σχεδόν άλλη, ξεχωρίζει στο μυαλό μου -και θα με ακολουθεί- από τις πρόσφατες διακοπές μου στην γενέτειρα.
Και την εξιστορώ για πρώτη φορά εδώ, σ’ εσάς, γιατί είμαι βέβαιος ότι την συμμερίζεστε.
Αντίθετα, ελάχιστοι Ελληνες της Ελλάδας θα μπορούσαν να καταλάβουν αυτά τα αισθήματα. Οι περισσότεροι θα την θεωρούσαν γραφική…
Κι όμως αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, χρειάζεται η χώρα: αγάπη. Γιατί μόνον από αγάπη δέχεσαι να βάλεις τα συμφέροντα του τόπου πάνω από τα προσωπικά σου.
Μόνον από αγάπη πετάς το άδειο μπουκάλι του νερού στον κάλαθο των αχρήστων αντί στον δρόμο.
Μόνον από αγάπη εξηγείς με ευγένεια στον τουρίστα αυτό που σου ζητά.
Μόνον από αγάπη στον τόπο παίρνεις τη σύνταξη που σου αναλογεί, αντί κι αυτή για τον πεθαμένο συγγενή σου.
Αγάπη, λοιπόν, για την χώρα, και μάλιστα σε υπερβολικά μεγάλη δόση έχουμε εμείς οι απόδημοι.
Αγάπη που προσφέρουμε απλόχερα στην γενέτειρά μας.
Στους καλούς και τους κακούς καιρούς.
Αδιάφορο αν και πόσοι μας καταλαβαίνουν. Σε τελική ανάλυση αυτό το χώμα είναι και δικό μας…
@AHDiamataris
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου