 |
|
|
Το νέο βιβλίο του
Λευτέρη Πυκνή
|
Δεν ξαφνιάζει πλέον.
Από τον εκρηκτικό μου φίλο Λευτέρη, όλα να τα περιμένεις. Το είπε και το έκανε «πριν από τις γιορτές, θα έχεις στα χέρια το νέο μου βιβλίο» Πριν ακόμα ο αλέκτωρ, αποφασίσει να λαλήσει, δέχθηκα το νέο του πόνημα. Όχι, δεν καβάλησε το καλάμι. Όνειρα ζωής πραγματοποιεί από τη μια. Από την άλλη, δεν τον αφήνουν να αγιάσει οι αμέτρητοι φίλοι και καθημερινοί αναγνώστες του. Ανήσυχος – Οξυδερκής – Άφοβος – Πνεύμα ελεύθερο - Άνθρωπος που πιάνει τον παλμό και τα ερεθίσματα της ημέρας. Πρόσθεσε σε αυτά το τάλαντο της γραφής και να το αποτέλεσμα.
Μια και τα περισσότερα δημοσιεύματα του, είδαν το φως στο blog μου ‘’ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΦΙΛΩΝ ‘’ και ακολούθως σε ομάδες μου του facebook, πριν ακόμα δημοσιευθούν στις Χιώτικες εφημερίδες ”ΑΛΗΘΕΙΑ’’ και ‘’ ΧΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ’’, γνωρίζω από πρώτο χέρι τα σχόλια του κοινού του. Παρά το φρένο και ενστάσεις, τις δικές μου και των στενών φίλων ο ‘’αχαλιναγώγητος’’ Λευτέρης, πρώτος και καλός να καυτηριάσει – επαινέσει – σχολιάσει τα καλώς ή κακώς κείμενα. Αγύριστο κεφάλι. Που να με ακούσει όταν τούλεγα μα δεν καταλαβαίνεις ότι όλοι οι ΄΄καναπεδάτοι’’ και οι ‘’αραχτοί’’ περιμένουν τον… Λευτέρη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Το δικό του εκείνος. «Γιάδε, σούστειλα ένα άρθρο. Δεν θέλω ούτε τελεία να αλλάξεις ». «Μη ξεχάσεις πως θέλω το χρώμα των γραμμάτων να είναι πράσινο. Το χρώμα της ελπίδας».
Στις διακόσιες σαράντα σελίδες, περιλαμβάνει μια μακριά διαδρομή πενήντα δύο ετών από το πρώτο του δημοσίευμα (1964). Δημοσιεύματα ‘’αιχμηρά’’. Δημοσιεύματα τα οποία οπωσδήποτε ξεσήκωσαν αντιδράσεις και ποικίλα σχόλια. Δεν δίστασε να κονταροχτυπηθεί με θάρρος απέναντι σε ιδέες και καταστάσεις. Απλό παράδειγμα. Ήταν ο πρώτος που έβαλε τις φωνές με την ανεπίτρεπτη κατάσταση που είχαν διαμορφώσει τα κύματα ‘’μεταναστών και προσφύγων’’ στο νεκροταφείο στο Μερσινίδι. Αν δεν έβαζε τις φωνές, ώστε να γίνει γνωστό το θέμα στο ευρύ κοινό της Χίου, ακόμα αυτοί οι δυστυχείς άνθρωποι θα ήταν εκεί. Δεν δίστασε όμως ούτε λεπτό να πει δημοσίως τα εύσημα στον περιφερειάρχη κ. Σταμάτη Κάρματζη και σε όλες τις εμπλεκόμενες αρχές και υπηρεσίες όταν δόθηκε κάποια λύση. Δεν δίστασε ποτέ, να πει με το όνομα τους τις όποιες αντιθέσεις του κατά πρόσωπο με πολιτικούς και πολιτειακούς άρχοντες. Τις πιο πολλές φορές άκομψος και σκληρός ο λόγος του. Λόγος ανθρώπου αγανακτισμένου. Λόγος ενός θυμωμένου ανθρώπου ο οποίος δεν θέλει να υποταχθεί ή να δείξει αδιαφορία σε ότι δεν συμφωνεί και δεν αισθάνεται άνετα.
Σταματώ εδώ και σας αφήνω ανεπηρέαστους να διαμορφώσετε δική σας άποψη στα όσα καταθέτει και δεν είναι λίγα. Αισθανόμενος την ανάγκη να τονίσει το νέο κεφάλαιο της πολυτάραχης ζωής του, κάνει αναφορά στους σημερινούς του φίλους, ανάμεσα στους οποίους τοποθετεί και εμένα με συχνές αναφορές.
Τον ευχαριστώ θερμά, ακόμα όμως πιότερο για τις «Αλάνθαστες», ιατρικές συμβουλές του, αλλά και για την καθημερινή επικοινωνία του μαζί μου.
«Μπορεί να πίκρανα ή και εγώ ο ίδιος να έχω μέσα μου πικρία, αλλά το ήθος μου και τα συναισθήματα μου προς τους συνανθρώπους μας δεν μου επιτρέπουν συνειδησιακά να κρατώ κακία. Όλα τα διαγράφω από τη σκέψη και το μυαλό μέσα το αργότερο σε πέντε λεπτά … Αν πίκρανα με τις συμπεριφορές μου ορισμένους ας με συγχωρέσουν. Διαθέτω περίσσια Αγάπη για όλο τον κόσμο.
Λευτέρης Πυκνής»
Με αυτά τα λόγια βγαλμένα από την καρδιά ενός μικρού παιδιού, παρά του ότι κοντεύει τα εβδομήντα, ρίχνει αυλαία. Εσείς μπορείτε να του κρατήσετε κακία μετά την εξομολόγηση του; Τι να σας πω.
Εγώ ένα μόνο γνωρίζω πως ο Γιάννης Παληός και οι εκδόσεις «άλφα πι», θα πρέπει να είναι υπ' ατμό για το επόμενο βιβλίο.
Μιχάλης Γ. Καριάμης
Πλοίαρχος Ε.Ν
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου