Έρχεται καλοκαιράκι, πολύς κόσμος θα μετακινηθεί με πλοίο, ευκαιρία λοιπόν να κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στο χώρο της ναυτιλίας (εδώ κυρίως στην ακτοπλοΐα). Πάνε βέβαια πολλά χρόνια από τότε που το Εξπρές Σαμίνα έπαιρνε στον υγρό τάφο δεκάδες επιβάτες και εξελίσσονταν κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και ακόμα περισσότερα από τότε που το «Δύστος» και το Iron Αντόνης, έντυναν στα μαύρα οικογένειες ναυτικών.
Ακόμα περισσότερα από τότε που η θρυλική ΟΕΝΟ (ομοσπονδία ενώσεων ναυτεργατικών οργανώσεων) έδινε το σύνθημα «όλα τα πλοία εν κινήσει» και στήριζε στα πέλαγα τις νηοπομπές των συμμάχων ενάντια στους ναζί, αλλά και έπαιρνε μέρος στις αποβάσεις, όταν κάποιοι άλλοι λούφαζαν και κρύβονταν.
Ήρθαν τότε τα σχέδια Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της χώρας και μαζί με αυτά και τα Λίμπερτις, τα πλοία που δόθηκαν – με συγκεκριμένους όρους χρήσης – στους ‘Ελληνες εφοπλιστές.
Σύντομα όπως διαπίστωσαν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι και το αποτύπωσαν στα έγγραφά τους, οι ευεργετούμενοι καταπάτησαν το σύνολο των όρων χρήσης, αλλά ως «εθνικόφρονες» στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, αν και παρασπονδούντες, δεν πειράχτηκαν, αφού δεν υπήρχαν άλλοι διαθέσιμοι σύμμαχοι στον αγώνα των ΗΠΑ, ενάντια στο αριστερό κίνημα της εποχής.
Αυτά τα ενδιαφέροντα στοιχεία, αναφέρονται, όπως και αρκετά άλλα σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2015 από τις εκδόσεις «Νότιος Άνεμος», με τίτλο «Μετά τον εμφύλιο», με συγγραφέα το Μιχάλη Λυμπεράτο και το συνιστούμε ανεπιφύλακτα.
Στο κατώφλι των μνημονιακών χρόνων, η συνήθης ειδησεογραφία γύρω από το θέμα αυτό ήταν οι ταλαιπωρίες εν πλώ χιλιάδων επιβατών, με κάτι «Δημητρούλες» του Αγούδημου, πριν φαληρίσει η εταιρία, αλλά και άλλες θαλασσινές περιπέτειες, σαν αυτή που ο γράφων ως επιβάτης πέρασε το 2005 όταν το «Εξπρές Σαντορίνη» τράκαρε στο λιμάνι της Πάρου.
«Φυσικά» και δεκάδες καταγγελιών για κόλπα που στόχευαν στο να κλειστούν ακριβά εισιτήρια, ενώ υπήρχαν κενές θέσεις σε πιο οικονομικά διαζώματα.
Θυμίζω επίσης ότι στις 8 Οκτωβρίου 2009 το Αθηναϊκό Πρακτορείο μετέδιδε: Τα δεδουλευμένα που του οφείλει η εταιρία GA Ferries, του Γεράσιμου Αγούδημου, αποφάσισε να διεκδικήσει με το να ανέβει στο μεσαίο άλμπουρο του πλοίου «Ροδάνθη», στο λιμάνι του Πειραιά, ο 46χρονος υπολοστρόμος Αλέξανδρος Καρανικόλας, απειλώντας να πέσει στο κενό. Ο ναυτικός ήταν ναυτολογημένος στο πλοίο αυτό, μέχρι την κατάσχεσή του. Λιμενικοί προσπαθούν να τον αποτρέψουν, ώστε να μην πραγματοποιήσει την απειλή του, ενώ παράλληλα κάνουν προσπάθειες να του καταβληθούν τα χρεωστούμενα. Από την πλευρά της η εταιρία ισχυρίζεται ότι οφείλει μόνο το μήνα Σεπτέμβριο.
Γυρνάμε στα τελευταία μνημονιακά χρόνια και θυμόμαστε τις κινητοποιήσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των νησιωτικών κοινωνιών και των παροικιακών οργανώσεων, μαζί με τα ναυτεργατικά σωματεία για τη δρομολόγηση υπέργηρων και ανασφαλών πλοίων.
Από το Aqua Maria στη Λήμνο, έως το «Ιεράπετρα» σε Σάμο, Ικαρία, τότε που ο υπουργός ναυτιλίας, ήταν ο Α. Γεωργιάδης, είχε πει το αμίμητο, αυτά τα πλοία έχουμε, αν δεν σας αρέσει να πάτε κολυμπώντας!!
Ακολούθησαν εγκαταλείψεις πλοίων και του συνήθως απλήρωτου πληρώματος στην τύχη του. Ας θυμηθούμε το Μυτιλήνη στο Καρλόβασι. Ήταν τότε που ελληνικά πλοία ταξίδευαν με ξένες σημαίες για φορολογικούς λόγους και επιτρέψτε μου ΕΔΩ από τη διετία που ήταν κλειστή η ΕΡΤ να θυμίσω μία προσωπική μου εμπειρία από ταξίδι της εποχής.
Tην περίοδο που διανύουμε, τόσο ο περιορισμός των ακτοπλοϊκών δρομολογίων που κοντεύει να αφήσει το Αιγαίο αβάπορο (πλην της καλοκαιρινής περιόδου που αυξάνεται η κίνηση), αλλά και οι εξελίξεις στην αεροπορική σύνδεση των νησιών και το κόστος της αεροπορικής μετακίνησης, δημιουργούν νέο τοπίο εγκατάλειψης της νησιωτικής Ελλάδας. Και αν οι ναυτιλιακές (όχι όλες) αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, οι ναυτεργάτες απολύονται ή δουλεύουν με «μαύρα» ανασφάλιστοι, αυτό δε σημαίνει ότι παρόμοια πορεία ακολουθούν και οι εφοπλιστές. Αλήθεια θυμάται κανείς ποιοι είχαν σπάσει το εμπάργκο του ΟΗΕ στη Ν. Αφρική και τη Ροδεσία, τις εποχές που εφάρμοζαν ρατσιστικές πολιτικές;
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου