Φιλικότητα παντού, ήρεμα βλέμματα, απαραίτητη νωθρότητα, έξοχα φαγητά και ψάρια. Τι άλλο να θελήσει ένας μη-παράφρων άνθρωπος;
Όταν υπηρετούσα στη Λήμνο το 1977, είχα έναν φίλο συστρατιώτη που χώριζε εκείνον τον καιρό με τη γυναίκα του. Εκείνη του έστελνε γράμματα γράφοντας στον φάκελο «Λύμνος». Της απαντούσε αυτός: Μη γράφεις «Λύμνος» με ύψιλον, όπως τη λέξη «ύψος», αλλά γράψ’ το σωστά, με «ήτα», όπως η ήττα μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξανα-επισκεφθώ το νησί που τότε, στο φανταρικό μου, ήταν έρημο και στρατοκρατούμενο. Αφού όταν βγαίναμε αδειούχοι έξω, στο χωριό Ρωμανού, ήταν το ίδιο ερημικά όπως στο στρατόπεδο, οπότε λέγαμε πως βγαίνουμε μέσα και μπαίνουμε έξω.
Ξαναπήγα πέρσι με τη γυναίκα μου λόγω Στέφανου και Βάγιας. Και είδα μια απολύτως διαφορετική Λήμνο – εξάλλου ο Φιλοκτήτης στη σπηλιά του θα είχε γεράσει κατά ακόμα σαράντα χρόνια απ’ την εποχή της θητείας μου. Είχε περάσει σχεδόν μια ζωή. Το νησί μεταμορφώθηκε σε απολύτως αγνώριστο βαθμό, ήταν και είναι πλέον ένας πανέμορφος, μισο-έτοιμος τουριστικός προορισμός με λίγες υποδομές, και με αυξανόμενο τουρισμό. Ευτυχώς δεν έχουν πλακώσει ακόμα τα λεφούσια (κάτι που προβλέπεται στο μέλλον), κι ευτυχώς κυριαρχεί ακόμα η ησυχία, η ευγένεια, ή άνεση και οι χαμηλοί τόνοι, θαρρείς σε αντιστοιχία με τις ελαφρές καμπύλες των λόφων και τα απαλά χρώματα του τοπίου της Λήμνου που κατευνάζουν, χαλαρώνουν και εξισορροπούν κάθε αστική υστερία. Το νησί είναι ένα είδος αντι-Μυκόνου, ακόμα. Ίσως για λίγα χρόνια – όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε.
Μέναμε σε ένα ωραιότατο συγκρότημα στην παραλία του Αϊ-Γιάννη. Διακριτικότητα, ησυχία, μικρές γαλάζιες θάλασσες δεκατριώ χρονώ. Τα μπαρ δικά μας, όπως και οι λίγες ταβέρνες. Μουσική –ευτυχώς– ανύπαρκτη, ή εντελώς διακριτική. Να μην ενοχλεί τον ήχο απ’ τις αντεπιθέσεις του φλοίσβου. Ξαπλώστρες δωρεάν και αποχαύνωση συν σπρέι καροτίνης. Αφασία και σποραδικές κουβέντες για το σινεμά, ή και (κακώς) για την πολιτική, κάτι που πρέπει να αποφεύγεται στις διακοπές. Ιδανικές μέρες και νύχτες – η γνωριμία με τα μνημεία και τα μυστικά της νήσου είναι μια διαρκής αποκάλυψη. Κάναμε τις σχετικές βόλτες άνετα, λόγω εξελιγμένου οδικού δικτύου.
Φιλικότητα παντού, ήρεμα βλέμματα, απαραίτητη νωθρότητα, έξοχα φαγητά και ψάρια. Τι άλλο να θελήσει ένας μη-παράφρων άνθρωπος; Φέτος θα ξαναπάμε. Κλείσαμε ήδη, απ’ τον Φεβρουάριο – είχε δίκιο εκείνη η γυναίκα: Λύμνος με ύψιλον. Όπως η λέξη «υπέροχα».
Πηγή: athensvoice.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου