Με ένα φορτισμένο συναισθηματικά μήνυμα η Λημνιά συγγραφέας, Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου, γνωστοποίησε μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Facebook ότι επιστρέφει στο αγαπημένο της νησί, τη Λήμνο, παραχωρώντας τη βιβλιοθήκη της στον Δήμο Λήμνου.
Όπως αναφέρει η δημιουργός, ο Δήμαρχος Λήμνου, κ. Δημήτρης Μαρινάκης, τον οποίον και ευχαριστεί θερμά, δέχτηκε την πρότασή της και της παραχώρησε μια αίθουσα στο αναπαλαιωμένο αρχοντικό «Σαχτούρη» στον Ρωμέικο Γιαλό.
Αναλυτικά η ανάρτηση της κας Λαμπαδαρίδου – Πόθου:
ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΤΟΝ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΟΠΟ ΜΟΥ!
Μπορεί και να το είχα ονειρευτεί, τότε, όταν νέο κορίτσι έφευγα από τη Λήμνο, από τον θαλασσόβραχό μου και τα ήρεμα ακρογιάλια, έφευγα να πάω να συναντήσω τη μοίρα των βιβλίων μου. Σίγουρα θα το είχα ονειρευτεί να επιστρέψω ξανά, με όλα τα βιβλία που έγραψα και που είχαν μέσα τους πάμφωτη τη Λήμνο.
ΣΗΜΕΡΑ τα βιβλία μου όλα, αυτά που έγραψα και αυτά που είχα γύρω μου μια ζωή να μου συμπαραστέκονται σαν πολύτιμοι φίλοι, πιο πολύ, σαν κομμάτια από την ψυχή μου, είναι μέσα σε χάρτινα κουτιά, και ταξιδεύουν για το νησί.
Γιατί ο Δήμαρχος της Λήμνου, ο κύριος Δημήτριος Μαρινάκης, δέχτηκε την προσφορά που του έκανα “να χαρίσω τη βιβλιοθήκη μου στη Λήμνο”, στον Δήμο, και μου παραχώρησε μια αίθουσα στο αναπαλαιωμένο αρχοντικό “Σαχτούρη” δυο βήματα από τον Ρωμέικο.
Και να πώς έγινε. Το περσινό καλοκαίρι, λίγο πριν φύγω από το νησί, πήγα στο Δημαρχείο και ζήτησα να τον δω. Δεν τον είχα γνωρίσει ακόμα. Ήξερα μόνο πως ήταν από τον Άγιο Δημήτριο, παιδί ή έγγονος Μικρασιατών – όπως ήμουν και εγώ. Μου είχαν πει επίσης πως ήταν ευθύς σε αυτά που αποφάσιζε και με διορατική ματιά. Τον είχα παρακαλέσει, τότε, στο νέο αυτό οίκημα Σαχτούρη να κάνει ένα Μουσείο των Ευεργετών του νησιού. Των Δωρητών, από τα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας. Αυτό το είχα ζητήσει και από τον προηγούμενο Δήμαρχο τον κύριο Χατζηδιαμαντή, όμως δεν πρόφτασε, είπε, γιατί το οίκημα δεν ήταν έτοιμο.
Ο κύριος Μαρινάκης δέχτηκε ευθύς. Ναι, είπε, ναι, πρέπει να γίνει. Και άρχισε να σχεδιάζει, να μελετά την δημιουργία του Μουσείου. Σκεφτόταν ακόμα να το επεκτείνει και σε Μουσείο Πρόσφατης Ιστορίας του νησιού, με ντοκουμέντα και φωτογραφίες.
Μακάρι να τα πραγματοποιήσει όλα αυτά. Του είπα – και το πιστεύω – πως η Λήμνος πάντα θα τον ευγνωμονεί γιατί, στην ουσία, είναι σαν να “στεγάζει” την ιστορία της, αλλά και τους αγώνες της, την προσφορά των ανθρώπων της.
Μακάρι, λέω πάλι. Γιατί δεν είναι καθόλου άσχετοι και οι δύσκολοι καιροί που βιώνουμε.
Όταν πήγα και είδα το αναπαλαιωμένο αρχοντικό, θαμπώθηκα από την ομορφιά του. Και σκέψη τη σκέψη. Επειδή και ο πανδαμάτωρ με πίεζε. Επειδή και οι φίλοι μου φίλες συγγραφείς μού μίλησαν για τις βιβλιοθήκες τους που χάρισαν. Τόλμησα και του είπα πως “θα ήθελα να χαρίσω τη βιβλιοθήκη μου στη Λήμνο”. Είπα όμως πως δεν θα ήθελα να γίνει εις βάρος του Μουσείου Ευεργετών. Και ο κύριος Δήμαρχος μού απάντησε πως: “Μπορούν να γίνουν και τα δύο”.
Τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, που τα βιβλία μου μπήκαν στο ταξίδι τους για τη Λήμνο, νιώθω σαν να επιστρέφω η ίδια στον γενέθλιο τόπο μου.
Και μια ευχή μόνο μπορώ να κάνω: Να είναι καλό το ταξίδι τους με γλυκούς ανέμους.
ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ, φίλοι μου παλιοί και φίλοι νέοι του διαδικτύου, αναγνώστες μου που δεν σας γνώρισα όμως μου στείλατε την αγάπη σας, όσοι βρεθείτε στην όμορφη Λήμνο, εκεί θα είμαι, θα σας περιμένω. Και απούσα ακόμα, εκεί θα είμαι. Μέσα στα βιβλία που έγραψα, στα βιβλία που αγάπησα, στα χειρόγραφά μου.
Γιατί τίποτα δεν χάνεται από αυτό που έχει υπάρξει.
Στη φωτογραφία, μια τελευταία ανάμνηση από την βιβλιοθήκη μου.
Όσο και αν πονάει, είναι και γενναιότητα να αποχωρίζεσαι όσα αγάπησες.
Λένε πως γίνεσαι ελεύθερος.
Να είστε όλοι καλά
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου